Se o mes de agosto aínda lles concede a oportunidade dunha despreocupada viaxe na procurade lecer, suxírolles que se deleiten cun agradable paseo polas beiras do Nervión, na ría bilbaína, e visiten con calma a exposición pictórica do artista británico David Hockney no museo Guggenheim, titulada Unha visión máis ampla, na que se recolle unha mostra significativa da súa obra máis recente, centrada case en exclusiva na recreación artística das paisaxes natais do leste de Yorkshire, especificamente da zona agrícola que rodea á localidade de Bridlington.
Unha exposición que constitúe, máis alá da reflexión teórica que poidamos establecer como espectadores entendidos en arte, unha experiencia case física na que nos chegamos a sentir inmersos dentro dos grandes lenzos ao óleo, pezas pintadas moitas delas ao vivo, co autor traballando durante semanas e meses en plena natureza, a diversas horas do día e en diferentes épocas do ano, capturando in situ os matices cromáticos provocados polas tonalidades de luz e os ciclos do calendario, nun proceso de diálogo coa escola impresionista que mestura tradición e tecnoloxía, a través do emprego de ferramentas tan diversas como a acuarela, o debuxo en Ipad ou o vídeo dixital.
Trátase dunha experiencia sensorial moi intensa na que David Hockney consegue achegarnos ao espírito do lugar a través dunha mirada que establece un secreto diálogo coa mellor tradición paisaxística da pintura inglesa ( William Turner, John Constable, John Cotman, John Varley), mais que tamén evoca, con grande acerto e sen ningún tipo de complexos, as técnicas de pintura ao aire libre que ensaiaron mestres como Vincent van Gogh na súa estancia en Arles ou Claude Monet na serie dos nenúfares da casa de Giverny.
Estamos, pois, ante unha serie pictórica tan específica nos motivos como ambiciosa nos formatos e que nos integra nunha paisaxe solitaria de árbores e camiños que van acontecendo ante os nosos ollos como escenarios que a acción do Tempo modifica, convertendo o espazo en memoria. Cadros moitos deles de enorme tamaño que se complementan entre si como pezas dun mecano marabilloso e nos devolven a devoción romántica pola contemplación da natureza, aínda que cun vitalismo colorista que nega calquera tentación melancólica polos paraísos perdidos. Porque Hockney, a pesar de que supera xa os setenta anos, amosa a través do conxunto destes cadros un entusiasmo xuvenil e unha enerxía na mirada realmente deslumbrantes.
Ese vitalismo implica tamén a aceptación da decadencia e da morte como elementos inherentes aos ciclos naturais, alcanzado a súa máxima intensidade emotiva na serie titulada Tala de inverno e tótems, que nos introduce nun microcosmos de tonalidade elexíaca, onde a natureza adopta vestidos simbólicos que transmiten frialdade, soidade e abandono, mais tamén unha especie de silenciosa dignidade na derrota.
E máis alá destes bosquexos lixeiros sobre a exposición de David Hockney no Guggenheim, fica na lembranza unha cita do propio artista, e que explica, en acertada síntese, as cualidades necesarias para converter o devezo creativo en obra de arte:
“Para pintar un bo cadro son necesarias tres cousas: o ollo, o corazón e a man. Dúas non abondan”.
E nós, logo de nos perder unha mañá de xullo polo bosque de Woldgate, asentimos.
