Cando che pareza que xa non podes máis, cando se che faga insoportábel o cheiro da derrota, entón baixa até o fondo da Fraga Mesta a reunirte comigo”
Estas palabras que Val dirixe a Aurora no inicio d´O país adormentado, novela escrita por Xabier P. Docampo e reeditada recentemente por Edicións Xerais na colección xuvenil Fóra de xogo, semellan fotografaren unha interminábel sucesión de imaxes de reactivación responsábel que a sociedade galega quixo protagonizar ao longo da historia, nomeadamente nesta última lexislatura en que a decisión dunha parte desa mesma sociedade (cuantitativamente menor, non o esquezamos, pois máis escanos non significa máis votos) colocou o Partido Popular nunha posición de maioría absoluta no Parlamento galego.
Debeu ser esta alucinóxena maioría parlamentar a que levou o goberno galego, actualmente en funcións (e por isosancionado pola Xunta electoral por actuar improcedentemente en tempo (pre)electoral até en sete ocasións) a que o condicionou para visionar (que non visibilizar) fóra do Pazo do Hórreo, nas rúas, prazas, avenidas, rueiros, lugares, agras e calellas do país, a existencia doutras maiorías, iso si, silenciosas.
Maioría silenciosa, estraña concordancia entre substantivo e adxectivo que permite cuantificar, como máxima absoluta, aquilo que é visíbel e audível sen ser visto nin ouvido por ninguén.
E entón chegamos ao maniqueísmo e á dialéctica verbal que sacraliza los buenos, aqueles que practican aquilo deoir, ver y callar e polo tanto modulan (verbo eufemístico moi de moda) o inicio dun novo abacedario (no canto de A-B-C-D, moito mellor O-B-D-C) e sataniza los ruínes malotes invasores da tranquilidade harmónica das rúas, protestóns de oficio, encirradores da inocente sociedade que só quere vivir tranquila, provocadores dos membros da orde pública que aínda debían bater neses revolucionarios máis do que baten.
Onde queda, xa que logo, esa minoría molesta? Quen foi esa minoría truncadora de titulares perfectos de nota de prensa con final feliz? Cantos milleiros de galegas e galegos construíron esa masa informe despectiva para os gobernantes por contestataria?
Máis unha vez, cómpre voltarmos á sabedoría popular, á sabedoría da nai que sempre ten pronta na boca aquel refrán, dito ou copla que nos axuda a entender:
Canta rula, canta rula
canta rula naquel souto,
probiño daquel que espera
polo que está na man doutro.
Esa minoría (será acaso a mesma inmensa minoría á que Juan Ramón Jiménez dedicou a súa obra poética?) representa os milleiros de almas que, en conciencia, reiteradamente, nos vimos obrigados a saír á rúa, asinar manifestos, apoiar concentracións solidarias para deixar ben claro, coa nosa presenza e coa nosa voz, o noso NON, o noso nulo apoio a decisións antisociais e antidemocráticas, retrógradas e carentes da máis mínima ética, programadas desde círculos de poder eclusivamente económico e negadoras dos dereitos fundamentais que os nosos pais, nais, avós e avoas conseguiron con entrega absoluta para nós, para colocármonos nese chamadoprimeiro mundo.
Esa minoría é a voz alta, clara, verdadeiramente visíbel e audíbel, computábel en cifras molestas, daquela cidadanía que non quere ficar en estado de shock programado permanente, amedrentada polas advertencias de que se hai que conformar, porque aínda vai ser peor, moito peor.
Esa minoría son homes e mulleres que saben que a mudanza do contexto non chega agardando polo que está na man doutro, nin caendo na trampa da esmola da capital, senón desde dentro, coa forza política da casa, sen interventores mediáticos, liderando políticas de esquerda, desde o compromiso e o estímulo cos sectores produtivos galegos tradicionais e mais coas novas potencialidades que un país coma o noso posúe de seu e é quen de desenvolver, sempre e cando o deixan. A quen me di que Galiza é un país pobre, eu digo que non, se acaso (intencionadamente) empobrecido!
Con moi poucos días de diferenza, asisto a tres conversas informais, con xente popular como a inmensa maioría (velaquí outra vez a maioría!), en escenas espontáneas, mais que acaban por me resultar estremecedoras.
Na primeira, unha muller maior, doente, afirma comprender que como pensionista teña que pagar unha parte da súa permanente medicación. Xustifícao como medida necesaria ante os abusos que se cometían á hora de o médico estender receitas.
Na segunda, unha profesional da educación xustifica a rexa restrición na concesión de baixas médicas ao colectivo docente que agora se practica. Xustifícao como lección exemplar ante os abusos que se cometían á hora de o médico asinar partes de baixa (estas palabras son copia doutra argumentación anterior, ben o sei, mais non se trata de descoido ou eiva persoal, senón porque así de mimeticamente repetitivas foron escoitadas).
Na terceira, unha muller maior, nai de dúas fillas e sogra tamén por duplicado, quéixaseme de que unha filla e os dous xenros están sen traballo e, nalgún caso, rematando a prestación económica. Asegura estar moi preocupada porque o tempo pasa e non se albiscan mudanzas para ningún deles, pois o envío de currículos sempre fica inmobilizado nun camiño de ida sen volta. Con todo, conclúe que ela non entende de política e terá que ser así, logo. Haberá que ter paciencia e agardar...
Así foi como volvín ás páxinas d´O país adormentado, porque sentín que se facía insoportábel o cheiro da derrota e que era preciso, urxente e necesario, procurar a Fraga Mesta para me reunir cos milleiros-minoría.
E refuxieime nas palabras-alento, máis unha vez:
Pouco a pouco foron vindo outros e fómonos xuntando. Falabamos noites enteiras da tristura que nos daba un pobo que renunciaba a vivir. Cada vez eramos máis. Non tardou en sabelo Ambulasac e comezou a nos perseguir; decatárase de que a nosa pretensión era a de acordar cada vez a máis xente. Pronto nos tivemos que agachar, mais agora xa estamos ben organizados e decididos a liberar a Glearim do sono.
