Opinión

Espantado

A quen nos tocou vivir a ditadura e tentábamos botala abaixo para construír unha sociedade máis decente, con máis vontade que acerto visto o resultado, chamábanos a atención a indolencia, a facilidade para mirar cara a outra parte da maioría da sociedade. Boa xente case toda ela, que non quería meterse en leas, nin facía o menor esforzo para enteirarse da inxustiza nin da represión exercida contra quen reivindicaba os máis elementais dereitos. Había un acordo pola calada: nada mellor que descoñecer a doenza para non aventurarse na perigosa busca dos remedios axeitados.

Foime difícil aceptar que moitos dos que exercían aquel franquismo por omisión, e mesmo quen identificaba oposición ao réxime con subversión, coa chegada da democracia se enganchasen axiña ao carro da política, que até había ben pouco para nada formaba parte das súas preocupacións e moito menos da súa praxe. Iso non deixaba de ser un síntoma de progreso, mais pronto me decatei de que en vez da loita por un determinado modelo de sociedade, o que prevalecía fundamentalmente nos militantes de novo cuño era o apego a unhas siglas defendidas con paixón, máis que nada electoralista, e sobre todo un oportunismo que abría prometedores futuros.

Creo que ese pouso de non querer enteirarse de nada, xunto a fidelidade a unha franquicia con perspectivas de mercado – todos coñecemos a máis de un que tanto lle tiña ser de UCD, de AP/PP ou do PSOE, con tal de que lle desen corda- foi pasando ás seguintes xeracións que acriticamente se incorporaban á bandeira que máis lle conviña, non sempre por intereses de clase, senón por simple relación de amizade ou pola posibilidade de medrar a toda présa.

Esa desconexión do mundo, incluído o máis próximo, da cultura en xeral, da historia, da literatura ou da ciencia, quer dicir, a reinterpretación da despolitización da ditadura nas novas condicións, é o que lle fai a Feijoo non sentir vergoña cando declara, sobre feitos protagonizados a unha idade na que moitísimos escritores, matemáticos ou físicos xa deran o mellor da súa obra, e outros mesmo a súa vida defendendo as causas máis nobres, que el non se enteiraba do que tiña a un palmo do seu nariz. E é iso o verdadeiramente espantaso, nas dúas acepcións: horroroso e sorprendente. Como se pode exercer un posto político de responsabilidade pechado nunha borbulla, sen deixarse contaminar pola prensa, sen preguntarse pola procedencia da riqueza desmesurada do seu amigo, sen sentir a mínima curiosidade polas causas e os causantes da traxedia da droga? Como non compartir o desacougo da cidadanía que vía como o polvo xigante do narco extendía os seus tentáculos a toda a sociedade? 

"Como non compartir o desacougo da cidadanía que vía como o polvo xigante do narco extendía os seus tentáculos a toda a sociedade?" 

Quizais se trate dun tecnócrata, dun xestor, dun político despolitizado na máis pura tradición da tecnocracia franquista –como o seu mentor, que na súa iniciada ascensión tiña que saber mover os papeis moi ben, mesmo para aplicar con todo rigor a lei de contratación, por outra banda o suficiente laxa para non deixar rastro de ningún posíbel trato de favor. Ou talvez fose só un inxenuo, prolongando a adolescencia no intento de saldar contas coa mocidade vivida de certo; e se aqueles iates, viaxes e festas foron a única posibilidade de redención que se lle presentou, por que ía desbotala?

Un, para el propio, pode ser todo o inxenuo que lle pete, a calquera idade, mais esa candidez cando se exerce un cargo político pode producir doses de maldade superlativa. Nun momento en que unhas cantas nais, facendo esforzos sobrehumanos, se empeñaban en visualizar o drama social da droga, sinalando os responsábeis, as súas conexións cos negocios e a política, resulta que o segundo de a bordo da Consellería de Sanidade se sitúa afectiva e obxectivamente na banda da maldade.

Eu tería moita máis confianza no presidente da Xunta, incluída a súa capacidade para xestionar as faragullas desbotadas polos burócratas europeos e o parlamento español, se lembrase perfectamente os lugares visitados daquela, se soubese de onde lle viñan os cartos ao seu anfitrión, se mesmo defendese ser amigo de Dorado como podería defender ser admirador de Fraga. Mais, esas lagoas na memoria propias de adolescente collido en renuncio –había neve, dixéronme que eran os Picos de Europa...-, e ese empeño en centrar a cuestión en se houbo delicto ou non, non chego a entendelos. 

Tan só unhas fotos, repite. Xa, unhas fotos dun cándido desmemoriado que, cando a parte sa da sociedade levaba unha batalla a morte contra o narcotráfico, el ignoraba o que estaba a acontecer e lexitimaba a un capo coa súa presenza en iates, viaxes e festas. 

A maldade está no propio acto, na imaxe que marca o innomeábel, extemporánea en calquera tempo, por moito que el pretenda botarlle por riba o manto da inxenuidade dos seus trinta anos ben cumpridos. Que garantía temos de que a día de hoxe xa lle sobreviñese o uso de razón?  Aínda non sabe que a verdade, o ben e o mal son categorías non sempre reducíbeis aos feitos probados nos xulgados, por moito que se empeñen niso as tertulias integristas e os opinadores da prensa que el mesmo subvenciona? Acaso cre que os coches de luxo, as pretensiosas mansións, os viñedos de algúns e as múltiples propiedades de outros, non teñen orixe espuria só porque a policía e os xuíces non son quen de probala?

"A candidez amosada a determinada idade, para quen con medios para informarse non quere facelo, se non achanta cinismo ou prepotencia convértese en estupidez dificilmente revertíbel"

A candidez amosada a determinada idade, para quen con medios para informarse non quere facelo, se non achanta cinismo ou prepotencia convértese en estupidez dificilmente revertíbel, e como reza o Antigo Testamento: “stultorum infinitus est numerus”. E aínda que o número de estúpidos non poda ser infinito en sentido estrito, hainos abondo, e unha vez que se detecta un deles nun posto de responsabilidade é como para botarse a tremer; a maldade que pode causar si que é infinita. 

Mais a pretendida estupidez  que escandaliza a uns, incita a outros a administrar grandes doses de xustificacións exculpatorias:

Un xuíz que di que non hai delicto.

Un tertuliano –outrora militante do PSOE e peza fundamental no tamayazo- di que xa está ben, que é coma se a el o sacan nunha manifestación ao lado de non sei quen.

O Defensor do Pobo di que as fotos non teñen interese xornalístico – opinión moi autorizada, para iso ademais de defensor é licenciado en xornalismo.
Outro ponderado opinador di que desde o punto de vista político Feijoo está limpo como unha patena.

E dubido entón se o estúpido son eu, por manter nocións obsoletas sobre ética e política, por non darme curado do espanto co bálsamo de tanta sensata monserga, por non tolerar a miña escrupulosa conciencia que o alegre mozo, xa entrado en anos, goce desenfadadamente do seu ocio na compañía que lle pete. 

Carlo Cipolla en Allegro ma non troppo déixao moi claro: “un estúpido é máis perigoso que un malvado”. E estúpido de min tento proxectar maldade onde non hai nada de nada. E para máis, váiseme a cabeza a Italia, a Andreoti, á penetración da mafia na política, ao daquela alcalde de Ribadumia, aos testaferros, aos chóferes e, en definitiva, aos poucos feitos probados en sede xudicial para tanta maledicencia vertida sobre tanto honorábel. 

Comentarios