Opinión

Desde a beira do Miño co tren

Estamos no mes de xullo e quero recomendarlles unha viaxe en tren. Aproveiten, fagan que o tempo o permita, róubenlle algún día de verán a esa xornada laboral, que cada vez escraviza máis; róubenllo ao almanaque dos días sen marcar, mudos e parados, en que se ven reflectidos; róubenllo á alegría do verán en compaña feliz e multiplicarán esa alegría; róubenllo á desidia, ao desespero, á indignación; rouben polo dereito noso a non perder o tren.... Recoméndolles que se acheguen a  Guillarei, unha das tres estacións do Concello de Tui, merquen billete para Ourense e déanlle sentido a canción que de seguro han coñecer de “o tren que me leva pola beira do Miño”.

Estamos no mes de xullo e quero recomendarlles unha viaxe en tren. Aproveiten, fagan que o tempo o permita, róubenlle algún día de verán a esa xornada laboral, que cada vez escraviza máis; róubenllo ao almanaque dos días sen marcar, mudos e parados, en que se ven reflectidos; róubenllo á alegría do verán en compaña feliz e multiplicarán esa alegría; róubenllo á desidia, ao desespero, á indignación; rouben polo dereito noso a non perder o tren.... Recoméndolles que se acheguen a  Guillarei, unha das tres estacións do Concello de Tui, merquen billete para Ourense e déanlle sentido a canción que de seguro han coñecer de “o tren que me leva pola beira do Miño”. Pensen nalgunha mociña emigrante que con vintedous anos subía ao tren no seu particular maio do 68 para chegar a Basel e traballar na limpeza dalgún hospital, desde aquí mentres o seu mundo se esfarelaba co troupelear do tren, outro lle nacía nas mans... Moito mudou desde aquela, e a nosa Señora de Ferro xa non se detén na estación de Caldelas, á que atravesa coma unha coitelada, fronte ao progreso teimudo do balneario coas súas terapias respiratorias. Fermosura de lugares con cadansúa estación en que xa non sei se nos poderemos deter: Salvaterra do Miño, Arbo, Pousa-Crecente, Frieira, Filgueira... Triste é o abandono das estacións. O río le un Entremés famoso sobre a pesca no río Miño, mentres albiscamos a torre de Lapela, detense coidadoso na vida da lamprea, descifra os remuíños que lle chegan doutras augas, garda na súa memoria aquel Morrer en Castrelo de Miño, que lle tronzou a vida.

"Róubenlle un día, fronte a un estado que nos aguilloa, un día polo menos de alegría á vida e defendan os nosos dereitos.... Se non haberá tamén que pensar en roubalos, roubar o que é noso, por que eu non quero que me rouben o tren"

O río vai dándolle a man ao tren e adormecen xuntos nunha cantiga que non os detén, como aparentes irmáns siameses camiñan, bican Auria, e seguen para saudaren ao Sil. Xa sabemos que mentres o Miño leva un andar eterno, o tren que só saúda o Baixo Miño, sen lle entrar alá no fondo, non vai afogar no mar, o tren que vai até Vigo, e sempre vai virar. No Ourense, tamén de Filomena Dato Muruais, pérdanse pola cidade, arrínquenlle algunha palabra pousada nas paredes das casas, logo devólvanlla nun xesto de agradecemento, por gardar a historia non contada que é de tod@s e a tod@s pertence... E no regreso o río e a súa cantiga, a man do tren, a inmensidade eterna do Monte Aloia e Tui no val, onde morre o Louro, por entre as veigas, diralles que volvan, que o percorran e coñezan. Entón ese día recoméndolles outra viaxe, unha sinxela e pequeniña, profunda e  arredor de Nós, desde a estación  de Tui até a estación de Valença, por esa ponte de ferro de máis de cento vintecinco anos, que nos leva polo ceo, que non esquezan está aquí, en lugares coma estes en que alenta e sobrevive o tren.

Róubenlle un día, fronte a un estado que nos aguilloa, un día polo menos de alegría á vida e defendan os nosos dereitos.... Se non haberá tamén que pensar en roubalos, roubar o que é noso, por que eu non quero que me rouben o tren.

Marga do Val

Comentarios