Cede o mar embravecido

«Sentes consternación ao ollar este mar plano,

Este mar calmo,

mar da tranquilidade

Que terribelmente semella anunciar:

Verrà la morte e avrà i tuoi occhi,

mirada fusca da alta esperanza»

Agostiño Lomba

Galicia, hai só uns anos, semellaba un mar plano. Agora é un mar axitado, embravecido. Mar de novas apocalípticas, discusións alporizadas, balbordo mediático, concepcións do mundo enfrontadas, imaxes crispadas, voces discordantes que claman as súas medias verdades...Mergullada nun desconcerto xeneralizado, o tempo das grandes afirmacións unívocas concluíu. Medra a desconformidade na sociedade. Pasamos do monolitismo do discurso dominante á aparición de novos discursos revolucionarios, da rixidez dos modos de comportamento estándares á aparición de novos xeitos de vida... Malia todo algúns intelectuais prognostican unha harmoniosa fusión das civilizacións e das culturas do planeta, un camiño cara á tolerancia mutua ou a curiosidade exploratoria... Porén estas visións están moi lonxe da realidade. Á sociedade pechada e mediocre do pasado sucédelle un mundo inhumano, o da mundialización que o disolve todo. O pesadelo xa comezou e a mundialización faise realidade segundo os designios das transnacionais e as súas estandarizacións: marcas, ritmos de traballo á americana e itinerarios urbanos que corroen aos poucos as nosas vidas. O que se pretende facer pasar por un presunto universalismo occidental da Ilustración e dos dereitos humanos non é outra cousa que a opinión dalgúns homes brancos mortos ou vellos que oprimen os dereitos das minorías.

 "A sociedade pechada e mediocre do pasado sucédelle un mundo inhumano, o da mundialización que o disolve todo".

No canto de gozar cada vez máis de liberdade para soñar, das perspectivas de descubrir outras culturas, de interrogarnos e filosofar, as nosas almas están colonizadas por paixóns tristes; a angustia do mañá, os rumores de atentados e guerras, a estigmatización dos outros, o cansazo de percorrer deshumanizadas megalópoles, a dificultade para amar...

Quen ía imaxinar naquel setembro de 2008 que a caída de Lehman Brothers daría inicio, non só á grave crise económica que estamos a sufrir, senón tamén a unha crise política na que xa se cuestiona o réxime emanado trala IIª restauración borbónica.

Entrementres, os cantos de serea para “salvar o sistema”, proclamados aos catro ventos polas personificacións ideolóxicas do capital, van soar máis alto, mentres as contradicións da orde establecida reafirman o seu carácter destrutivo con crecente intensidade. O reto histórico de transformación radical está polo tanto facéndose máis urxente cada día.

"Quen ía imaxinar naquel setembro de 2008 que a caída de Lehman Brothers daría inicio, non só á grave crise económica que estamos a sufrir, senón tamén a unha crise política na que xa se cuestiona o réxime emanado trala IIª restauración borbónica".

A dimensión política vital dese proceso transformador está estreitamente integrada coa dimensión social e cultural da vida cotiá da xente

Como afirma a filósofa arxentina Isabel Rauber “esta transición ten entre as súas tarefas centrais a construción de poder político cultural desde abaixo, simultaneamente ferramenta e camiño para a construción do actor colectivo, a forza social revolucionaria do cambio e a súa organización política, impulsado pola participación democrática dos pobos, e cohesionado inicialmente mediante definicións programáticas estratéxicas que orienten e contribúan a facer confluír e enlazar os procesos de loita e transformación que nacen nos ámbitos comunitarios locais cos que teñen lugar noutras dimensións e ámbitos...Xa que logo, toda revolución social desde abaixo (radical) ten como centro e punto de partida aos seres humanos concretos que integran unha sociedade concreta nun momento histórico determinado; por iso é polo que resulta imprescindíbel enfocar o proceso socio-transformador na súa integridade e profundidade multidimensional e intercultural. Esta complexidade do proceso é parte substantiva, característica das revolucións desde abaixo, creadas e protagonizadas polos pobos. Velaí as revolucións sociais do século XXI”.

Galicia é un mar embravecido e o seu futuro resulta incerto. Os galegos e galegas somos os peixes deste mar alterado. E xa sabedes que o único que entende a linguaxe dos peixes é Santo Antônio de Padua e por iso termino o meu artigo co responsorio do Santo Antônio que escoitei hai tempo nunha igrexa en Caminha:

“[...] Se milagres desejais,
Recorrei a Santo Antônio;
Vereis fugir o demônio
E as tentações infernais.
Recupera-se o perdido,
Rompe-se a dura prisão
E no auge do furacão
Cede o mar embravecido [...]”