Opinión

Aquel Cine Roxy da miña infancia

Eu non lles son de facer exercicios, nunca, de nostalxia. Ese é un sentimento suicida, que nos impide vivir a vida. Que nos impide gañar un futuro. E eu quero vida e quero futuro. Por iso afirmo que a mellor música é a que vai vir. As mellores historias as que aínda non fomos quen de escribir. Os soños máis fermosos están aínda esperando a que nazan os soñadores que os concibirán.
Así debe ser.

Eu non lles son de facer exercicios, nunca, de nostalxia. Ese é un sentimento suicida, que nos impide vivir a vida. Que nos impide gañar un futuro. E eu quero vida e quero futuro. Por iso afirmo que a mellor música é a que vai vir. As mellores historias as que aínda non fomos quen de escribir. Os soños máis fermosos están aínda esperando a que nazan os soñadores que os concibirán.
Así debe ser.

Mais hoxe si que van permitirme facer un exercicio de nostalxia, porque veño de ler que nunha das nosas cidades, por un conflito de corte empresarial, existe o serio perigo de que queden sen salas de cine. E a nova é tráxica e si, turra da miña melancolía a pesar do que lles dixen no primeiro parágrafo.

Mais hoxe hanme permitir -e se non, tanto me ten- contradicirme, que para iso este artigo o asino eu.

A nova semella, a nova é, si, tráxica. Porque eu medrei nun Vigo cheo de salas de cine. Si, xa sei, hoxe hai máis. En número, si. Pero xa saben como son.

Agás excepcionais excepcións botan en todas o mesmo (estreas de tetra-birck de consumo rápido) porque, entre outras cousas, pertencen case que todas ás mesmas multinacionais do cinema norteamericano que teñen como obxectivo único (e non me parece mal, é lícito) facer caixa e gañar moitos cartos.

Mais non sempre as cousas foron así...

"O meu, en Teis, era o Cine Roxy, a cen metros da miña casa, un cine no que podo afirmar, sen esaxerar, que dalgún xeito medrei pois botei anos alí dentro"

Cando eu era neno, collías o Faro e ías ver a Carteleira e aparecíache un mundo onde escoller. A variedade era grande en número e posibilidades e,como case que non había televisión, ir ao cinema era toda unha experiencia, un ritual, un costume, un hábito feliz.

Os domingos pola tarde case que era algo innegociable para milleiros de familias. E había quen se puña guapo para ir e se prepraba coa mesma delicadeza que se fose cear a un gran restaurante.

E ademais: non había barrio sen cine.

O meu, en Teis, era o Cine Roxy, a cen metros da miña casa, un cine no que podo afirmar, sen esaxerar, que dalgún xeito medrei pois botei anos alí dentro.

Entre semana, por exemplo, acodindo á Sesión Continua, ou sexa, a ver dúas pelis seguidas, unha detrás da outra. Os días de chuvia (que na miña infancia eran moitos, e senón o eran eu lémboo así), a miña nai dábame tres duros e iso chegaba para as dúas películas. E os domingos, ás tres e media do serán, había a Sesión Infantil, e alí esperaban as de Tarzán, ou El Zorro, ou, como non, os Irmáns Marx ou Bruce Lee. O Roxy era o salón social dos nenos e nenas do barrio, o almacén de fantasía que os alimentou e fixo compaña no tránsito de deixar os pantalóns curtos e as fragolisinas para pasar ao Ducados e os morreos na última fila con Cristinita. No Roxy vimos cine por un tubo, e aprendemos que os piratas eran moito máis interesantes que os serios militares ingleses. E que o Sétimo de Cabalaría sempre aparecía cando se lle necesitaba. Logo, o Vitrasa (así se chaman os autobuses en Vigo), achegounos ao Cine Fraga e á Guerra das Galaxias e Tiburón. E fun ao Plata, ao Vigo, ao Ronsel, ao Tamberlick. E vin pelis Clasificadas S, porno brando, xusto cando as miñas hormonas chamaban polo sexo. E vin pelis profundas que me fixeron pensar cando as miñas neuronas teimaban en entender o mundo.

Si, o cine xa non é o que era e por iso me sae un artigo parveirón e melancólico.

Disimulen. É que xa teño unha idade.

Comentarios