“Con este sistema de financiación, un goberno galego alternativo ao do PP, tería que facer recortes”. Así afirmou Francisco Rodríguez nunha entrevista que tiven a oportunidade de lle facer hai uns meses en Irmandade TV. Cada pouco tempo, volvo lembralo. Debo recoñecer que me sorprendeu a afirmación tendo en conta que o manual de comunicación politica, indica nestes casos, atribuír decisións desa natureza exclusivamente ao PP e prometer un novo comezo coa chegada da alternativa de goberno. Ben polo seu afastamento da primeira liña pública e institucional, ben porque so determinados líderados poden permitirse arranques de sinceridade vetados para a maioría; o certo é que é o único a quen llo teño escoitado de todos os cadros e lideres que traballan para pór fin ao goberno do señor Feijóo.
"Chegar a este goberno galego significa carecer de competencias en materia de tributación que permitan garantir o investimento ou mesmo amplialo en materias fundamentais como a educación, a sanidade ou os servizos sociais".
Reflexionando por volta da afirmación, hoxe estou certo, de que as posibilidades deses recortes aconteceran, son moi grandes. Chegar a este goberno galego significa carecer de competencias en materia de tributación (exceptuando as migallas dos tramos autonómicos) que permitan garantir o investimento ou mesmo amplialo en materias fundamentais como a educación, a sanidade ou os servizos sociais. Son estas áreas, de feito, as que consumen grande parte do orzamento autonómico. E a financiación que paga estas políticas depende do executivo de Madrid. O que decide por nós, o estado español, decidiu, primeiro con Zapatero e despois con Rajoy, doblegarse aos dictados da troika e á súa lóxica de financiación da débeda a cambio de recortes de dereitos. Coa soberanía española entregada a poderes non eleitos e non democráticos, a autonomía galega como administración constitucional española que é, fica reducida a calquera cousa menos un ente autónomo.
Complementando a afirmación, co permiso de Francisco Rodríguez, isto nos leva a afirmar que non podemos facer un verdadeiro cambio no noso País, que poña fin aos recortes e ás políticas económicas imperantes, sen o poder político e de intervencionismo económico que outorgan as estructuras de estado. Co noso modelo de financiación actual, poucas ferramentas temos na man para facer unha política de esquerdas. Coa nosa pertenza á superestructura española, do sistema económico neoliberal europeu, ningunha posibilidade de acometer unha verdadeira política económica de esquerdas sen bordear ou saltar o marco lexislativo vixente (até para pagar aos funcionarios a extra de decembro nun concello lévante ao xulgado). Por iso, na liña do xiro que o independentismo catalán deu ao seu discurso, Galiza precisa hoxe a independencia non só pola dignidade dos seus homes e mulleres ou por un arraigado sentimento identitario. Galiza precisa a independencia para desenvolver, baixo novas bases, unha política económica e productiva ao servizo da maioría social, das golpeadas clases populares.
"Galiza precisa a independencia para desenvolver, baixo novas bases, unha política económica e productiva ao servizo da maioría social, das golpeadas clases populares".
Mais estamos lonxe de ter esa maioría que nos leve á independencia. E na busca desa maioría, hai un ámbito da loita que é o institucional. O caso é que o sistema de partidos galego da para o que da: ou maioría absoluta do PP ou acordo da oposición para habilitar un goberno alternativo. A lóxica indica que perante o desgaste do PP, as portas para ese goberno alternativo ficarán abertas. Haberá que reflexionar pois, con tempo e calma, a construcción do relato e a oferta política que se lle quere ofrecer á sociedade galega. Desde logo, a hipotética posibilidade dun goberno alternativo ao PP, co PSdeG (a experiencia bipartita volve ás cabezas...), con este sistema de financiamento e as crises que alimentan o escenario político, esíxenos reflexionar fondamente sobre a cuestión. Tempo haberá para abordalo. E non verse facendo recortes...