Un debate antigo pero que non interesa a moitos aclarar para rebaixar o seu nível de exixencia con respecto á súa terra e porque para outeos resulta politicamente incorrecto ofender a algúns figurantes do censo, pero sí, claro que hai níveis, como en todo na vida, e iso non ten porqué supoñer unha ofensa para ninguén nin unha marxinación.
"Pódese falar galego e defender intereses contrarios ao país na práctica reducindo o idioma e a cultura a algo folclórico, mesmo sentimental e secundario".
En principio, o primeiro que nos fai ser galegos é falar o galego, primeiro elemento de diferenciación, o idioma fainos pobo, país. Pero non só. Non se é galego en compartimentos estancos illados uns de outros. Pódese falar galego e defender intereses contrarios ao país na práctica reducindo o idioma e a cultura a algo folclórico, mesmo sentimental e secundario.
Galego é quen exerce a diario, na vida laboral, personal, empresarial e mesmo politica, sin que eso supoña odio a outras realidades e nacións, simplemente amor ao que somos e ao que foron os nosos antergos.
E si, claro que me considero máis galego que outros, que aqueles que exercen a rempo parcial, aqueles que falan galego na casa e sinten vergoña fora, aqueles que poñen nomes en outros idiomas ás súas empresas, aqueles que pensan que non temos futuro porque somos un país pequeniño, aqueles que votan a forzas estatais ou galegas coaligadas con forzas de ámbito estatal, aqueles que non teñen como obxectivo do país a súa independencia... si teño que decilo, síntome máis galego que eles...
E non quero dar leccións, pero como decía a canción, igual non sei o que hai que facer, pero si que sei o que non, e sei que ser galeguista (nome usurpado polos que realmente non o son) e/ou nacionalista non é unha ideoloxía, sinón un compromiso coa terra, os que poñen por diante o debate esquerdas-dereitas só buscan o resultadismo e non o que verdadeiramente debemos ser.
"Galego é quen exerce a diario, na vida laboral, personal, empresarial e mesmo politica, sin que eso supoña odio a outras realidades e nacións, simplemente amor ao que somos e ao que foron os nosos antergos".
![Publicidade 196259]()
Temos un país sen conciencia de tal, é verdade, pero as cousas non se cambian adaptandose ao que hai sinón traballando para mudalo, aínda a base de derrotas parciais, sendo didacticos, abertos, tolerantes e dialogantes, pero firmes nas conviccións. O demáis é terreo ganado sempre polos inimigos.
Fora complexos, non somos nin menos nin máis que ninguèn, somos nós e temos o mesmo dereito que calquera pobo do mundo a selo, aínda que hai quen non o cree e tamén quen ten esa mentalidade sucursalista de quen asume ser de segunda división.
Ser galego é tentar pasar do resistencialismo à fachenda, a pasear polo mundo as múltiples positividades deste país inigualable, porque como dixo Isabel Risco nos premios Mestre Mateo, "aportamos e moito ao mundo, que carallo!".
Que ninguén se ofenda pero si que hai niveis de galeguidade, por suposto, e a mellor maneira de superar este debate, é exercendo de galegos, máis e mellor, o resto son escusas e xustificacións...
