Opinión

Venezuela, un metro con diferentes centímetros

Hai un mes viñéronme uns parentes da Arxentina. Coa soltura que os caracteriza dinme:

–Ana, vos me sorprendés, porque nunca hablás de lo que pasa en Venezuela. El otro día tu primo no paró de hablar del asunto. Me extraña en vos que no le prestés atención.

–Si, interésame, interésame moito –díxenlles– por iso falo pouco de Venezuela. Nunca falei diso co meu primo, pero seguramente pensamos xusto o contrario.

–Claro, vos no hablás para no herir sus sensibilidades.

–Non! –Respondinlle. –Eu non falo para que non firan eles a miña!

Crieime no centro de Caracas, era pequena e foron poucos anos, pero, por diversos azares, resultaron anos decisivos na miña formación.

Teño familia en Venezuela, familia retornada, eu mesma son retornada, amigos retornados, todos eles queridos, algúns case irmáns da alma. Teño información de primeira man de como pensa, sinte e actúa a oposición, información que por outra parte está ao alcance de calquera, non é secreta. Non coñezo a ninguén do Goberno venezolano, da embaixada ou do consulado. Non me vén agora á cabeza ningún venezolano, coñecido meu, que simpatice co goberno. Eses non viven en Galicia.

Antes, cando coñecía a un venezolano, alegrábame moito e gustábame falar do seu país, que tamén considero algo meu, revivir a infancia. Fixen conta en Facebook, hai case dez anos, para poder atopar unha compañeira de colexio que saia comigo nunha fotografía. E atopeina.

Un día nun café a miña parella díxome:

–O camareiro é venezolano, porque non lle comentaches que viviras aló?

–Cánsame.

Por aqueles anos, as discusións, máis ou menos, comezaban así:

–Desde que está Chavez aumentó la delincuencia y la pobreza.

Eu contestaba:

–Ai, si? Pois eu vivín en Caracas, na Avenida Las Aulas e na Avenida Victoria, no centro, perto da Universidade e do Paseo dos Próceres, e, en 1973, estando nun colexio chamado Galaxia, facendo o kinder, mandárannos tirar ao chan para evitar un tiroteo.

A Garda Nacional perseguía universitarios correndo enriba do tellado da quinta (chalé), no que estaba instalada a escola, dirixida por unha galega, probablemente exiliada.

Despois houbo barricadas, varios días sen saír, sen ir á escola, até que os ánimos calmaron. Dos enfrontamentos políticos non se daban explicacións. Non eran frecuentes, pero tampouco estraños.

Con todo, os problemas daquela mini-guerrilla duraron moi pouco.  A  delincuencia común xa facía de Caracas unha cidade invivible.

Todos os primeiros pisos tiñan rellas nas xanelas para evitar ladróns, non se podía saír con xoias, os apartamentos tiñan dúas portas, unha rella de metal por fóra e unha porta de madeira por dentro. Non podías parar na mediana da Avenida por que che podían levar o bolso dun tirón. Unha norma básica era non chamar a policía en caso de roubo. Podería falar de cómo se mercaban as cédulas de conducir, de cómo en Caracas, se rompías un brazo o domingo, tiñas que esperar ao luns para ter atención médica.

Aos que lles foi ben deixaron a Avenida Victoria, deixaron o centro da cidade e marcharon a urbanizacións fortificadas en Los Palos e Las Colinas, Bella Vista, Las Mercedes. Son estes barrios de luxo os que se declaran oprimidos polo chavismo.

Os meus pais tiveron o acerto de virse en 1977. Parte da familia quedou até pasados os oitenta e aínda, a data de hoxe, non sei canto perderon coa quebra bancaria. Pero ollo, os recortes estaban apoiados polos Estados Unidos, foi unha ruína económica brutal, pero contou con todas as bendicións.

Desa ruína, e das políticas do FMI, naceu o Caracazo. Os pobres dos ranchitos, que de vez en cando eran arrastrados polas tormentas tropicais, pero que oficialmente case non existían, fartáronse entón de pagar a crise bancaria e baixaron a asaltar os abastos. Foi unha mañá, despois de chegar ás paradas de autobús e atoparse coa subida do prezo do transporte. O 80% da poboación vivía na pobreza.

Carlos Andrés Perez, naquel momento presidente de Venezuela, despois condenado por malversación e íntimo amigo de Felipe González, sacou o exército. Oficialmente houbo 276 mortos, pero moitas estimación elevan o número a 2000 ou 3000. A Corte Interamericana de Dereitos Humanos ditaminou que o Goberno cometera diversas violacións dos dereitos humanos, entre elas execucións extraxudiciais.

Nada dixo o Goberno de Felipe González dos abusos de poder de Carlos Andrés. Nada condenaron os Estados Unidos, nada Europa. Non inxerencia.

Agora estamos coa Constituinte.

Como me dixo unha vez un instalador de cortinas ao que non lle daban as medidas: “O metro do meu compañeiro ten os centímetros diferentes”.

Cando se trata de xulgar a Venezuela usamos un metro con centímetros diferentes. Non se aceptou a suspensión provisional de tres deputados de Amazonas decretada polo TSJ, cuxa elección fora impugnada por fraude. Non se aceptaron as decisións xudiciais.

Acusan os Tribunais de afinidade co Chavismo. Segundo a Constitución Venezolana en vigor, o TS é escollido pola Asamblea Nacional. E a crítica vén pola falta de división de poderes. Obviemos o Constitucional Español…

Alguén viu como se elixe a Corte Suprema dos Estados Unidos? O dito, o de Venezuela é un metro con outros centímetros.

Comentarios