Os voceiros de ideoloxía liberal de España, nun insólito ataque de sinceridade e claridade recoñecen que a súa política económica, tras a cesión da soberanía á UE ao reformar o artigo 135 da Constitución, condena á maioría da poboación á pobreza.
Substancialmente contundente é o editorial de El País Desaceleración por precariedade” do 28 de decembro de 2018. Tras anos de liberalismo agora recoñecen que “case todas as prospeccións económicas para o ano 2019 coinciden en que se aproxima unha desaceleración económica. (…) Pero nesta desaceleración proxectada pesa ademais un factor que nunca fora tan grave como ata agora: a caída xeral das rendas salariais acompañada, nalgunhas áreas económicas, por unha precarización laboral tóxica para a demanda de consumo e, indirectamente, para a de investimento. En termos sinxelos, tal e como se repetiu con frecuencia, salarios deprimidos e contratación precaria non poden soster o crecemento económico durante moito tempo. (…)… Hai razóns para temer unha desaceleración global; pero a orixe está no esgotamento do modelo baseado na depresión salarial e os contratos temporais”. El País marcou un record de “sinceridade”….
El Mundo, no seu editorial do 4 de xaneiro de 2019 “A desaceleración económica chegou”, tamén recoñece que unha próxima crise está a piques de causar estragos. E segue optando por obedecer a política colonial de Bruxelas e Berlín. Niso tamén son sinceros…
Non podemos deixar de lembrar as reformas laborais aprobadas polo parlamento español, e de recortes dos dereitos de vida e liberdade dos traballadores. As políticas liberais foron constantes desde 1975, desde a etapa democrática. As máis importantes foron as seguintes: 27 de outubro de 1977, 20 de decembro 1979, 5 de xaneiro de 1980, 9 de xuño de 1981, 15 de febreiro de 1983, 9 de outubro de 1984, 3 de abril de 1992, 13 de xuño de 1994, 9 de outubro de 1996, 4 de novembro de 1996, 28 de abril de 1997, 2 de marzo de 2001, 24 de maio de 2002, 9 de maio de 2006, 6 de marzo de 2009. En 40 anos de Democracia en España 15 potentes leis aprobadas polo parlamento español, en detrimento, ou en perda de dereitos dous traballadores. E finalmente o récord de perda de soberanía do 135.
A política económica imposta por Bruxelas ao protectorado denominado “Reino de España”, consiste en depresión salarial e paro. Iso provocou un éxodo masivo de mozos. Os mozos teñen que emigrar para poder subsistir. Entre 2009 e 2017, a cifra de traballadores menores de 30 anos que emigraron foi de case 800.000. En termos totais, o número de traballadores españois no estranxeiro desde 2009 creceu en case un millón de persoas (65%), ata alcanzar os 2,4 millóns. Un récord europeo.
A política económica imposta por Bruxelas ao protectorado denominado "Reino de España" consiste en depresión salarial e paro
E Galicia é a comunidade que máis emigrantes ten: máis de 500.000. A modo de exemplo, e da sangría que representa esa realidade, El Progreso, o día 2 Xaneiro 2019, informaba que dos máis de 66.000 lucenses instalados fóra de España, Lugo cidade é, por motivos obvios, a localidade que máis achega á estatística con 12.306. Despois da capital lucense, aparecen Monforte (3.357), Chantada (3.658), A Fonsagrada (3.495), Sarria (2.167), Viveiro (2.130) e Pantón (2.114). 20% do total dos habitantes da provincia de Lugo viven emigrados. Outro récord europeo.
Fronte a esa realidade, o pasado 2018 superou todos os récords de chegadas de inmigrantes en patera. 57.250 persoas lograron arribar a España o ano pasado tras cruzar o Mediterráneo, segundo os datos da Organización Internacional para as Migracións ( OIM) ata o 26 de decembro. O Presidente da Xunta, na sua “particular” política inmigratoria, segue querendo atraer a inmigrantes, e non impedir que os mozos galegos emigren. E estao conseguindo.
Gerald Brenan (Edward Fitgerald Brenan), na súa obra A face de España, describía así aos españois sobre 1950. “Viven nun sistema tribal ou de clientela, que lles impón como deber moral favorecer aos amigos á conta do Estado, e prexudicar aos adversarios. Esta é a primeira Lei deste país, que se observou tanto durante a República como hoxe. Tres cuartas partes do endémico sentimento revolucionario en España proveñen de aí”. Non discutimos que a afirmación de Gerald Brenan sexa unha esaxeración e así o considera Stanley G. Payne. Máis este último autor considera que o comportamento da sociedade española podía ser cualificado como de “familiarísmo amoral”.
Teorías hai moitas. E son moi necesarias. É difícil interpretar o perxudicial comportamento dos dirixentes políticos e a solemne apatía do pobo. Nin patronal, cámaras de comercio, universidades, din nada ante a realidade da nefasta xestión. Todos calan e resígnanse. Só os sindicatos e forzas políticas minoritarias protestan, sen moito éxito.
É difícil interpretar o perxudicial comportamento dos dirixentes políticos e a solemne apatía do pobo
O 4 de xaneiro informábase doutro fracaso maiúsculo: “Galicia creou menos emprego no 2018, a pesar de bater o récord de contratación. Por cada un dos 20.659 novos afiliados asináronse máis de 52 contratos” (La Voz de Galicia). En definitiva, menos emprego, máis contratos basura, máis precariedade, máis inmigración, máis emigración, menos salarios, e máis crises.
O pasado 4/01/2019 Antonio Garrigues Walker declarou en Expansión: "Concentrar a riqueza asómanos a un precipicio". E afirmaba: “A desigualdade entre cidadáns dentro de cada país é un factor de inestabilidade e insatisfacción e xera violencia social, miremos a EEUU e a Francia. A concentración de riqueza aproxímanos a un precipicio e, se non somos radicalmente irresponsables, reaccionaremos. A Humanidade nunca busca o caos e ten un sexto sentido que lle indica cando non pode seguir adiante sen alterar as cousas. Necesitamos novas voces e unha nova grandeza, alguén que como fixo Roosevelt veña a proclamar un New Deal. Non hai nada imposible. Pero afixémonos a escoitar as mensaxes populistas e a descualificalos, e isto non é suficiente: necesitamos un novo contrato. Ademais, descualificando aos populistas fortaléceselles”. A preocupación de Antonio Garrigues debe servirnos para madurar e apreciar o equivocado camiño polo que nos levan os actuais dirixentes. Se non son radicalmente irresponsables, reaccionarán.
Para cambiar a política hai que recuperar a soberanía que entregaron no seu día co artigo 135.
