Finou aos 87 anos Margaret Thatcher, primeira ministra de Reino Unido de 1979 a 1990. Admirada e amada polos conservadores británicos, (e non só polos británicos) usou a man de ferro (sen luva de seda) contra sindicatos, o nacionalismo irlandés ou as conquistas da clase traballadora, entre outros. Fraguou unha alianza firme con Ronald Reagan (presidente dos EUA) para facer fronte non só ao comunismo , senón ás conquistas plasmadas no modelo de benestar.
Entre ambos os dous camiñaron da man na década dos oitenta polos vieiros polos que iría devindo posteriormente a dereita dos diferentes estados occidentais: liberalización total no económico (desaparición do sector público, privatizacións de servizos, desmantelamento do modelo de benestar, estigmatización da probreza...) e conservadurismo, cando non reaccionarismo, no social .
O público non ten razón de ser
Thatcher chegara a afirmar que “a sociedade non existe” para defender que 'o común', 'o público', non tiña razón de ser. No económico, impulsou unha política de privatización de empresas públicas e flexibilización do mercado laboral, ao tempo que aprobaba normas para reducir a marxe de manobra dos sindicatos. Recortou impostos directos e incrementou os indirectos.
Afrontou con man de ferro a vaga de folgas dos mineiros ingleses e escoceses, negándose a negociar con eles e optando por lles enviar antidisturbios como toda resposta. Gañoulles o pulso, mais o Partido Conservador aínda hoxe segue a ser residual en Escocia e nas zonas inglesas do norte.
Balón de osíxeno para a Suráfrica racista, balas para a Irlanda nacionalista
No político, tamén optou pola opción estritamente militar en Irlanda do Norte, onde a guerra suxa contra o movemento republicano (nomeadamente co IRA) atinxiu o seu punto máis alto. A folga da prisión de Maze, con 11 presos independentistas do IRA e INLA falecidos en folga de fame, fixo que para os irlandeses do Ulster Tatcher fose xa para sempre 'The Bastard'.
A Guerra de Malvinas contra Arxentina aumentou a súa popularidade. Popularidade que non decaeu, malia adoptar unha decisión como a de non secundar o boicote internacional a Suráfrica polo réxime de apartheid. Thatcher foi, con Reagan en EUA e Israel, os apoios internacionais da Suráfrica racista, se ben ela afirmara que estaba en contra do apartheid. Mais mantivo relacións con ese país, convidaba ao presidente Botha a Londres e cargaba contra as organizacións de defensa dos dereitos d@s negr@s. Thatcher chegou a cualificar ao Congreso Nacional Africano (de Nelson Mandela) como “típica organización terrorista”.