Opinión

Un deserto

Era un verán de finais dos noventa na Costa da Morte e Warda xa aprendera que había lugares no mundo onde a auga saía da billa continuamente e sen límite todos os días. A Nana gustáballe mirar as vacas, tan distintas aos rumiantes que coñecía, e a Halim volvíano tolo os campos de fútbol medio improvisados no rural, con porterías grandes, onde podía xogar a ser Rivaldo. O maior dos nosos temores era o día que aquelas criaturas cumprirían 12 anos, porque iso significaba que deixarían de vir. E sospeitabamos, con esa suspicacia tan fina que ten a rapazada, que sería para sempre.

Warda tiña oito anos e un corpiño que cabía no meu. Viñera cunha bolsa a raias de cores de rafia sintética de algo menos de 25 quilos (o máximo que se lle permitía para viaxar) e bebía auga como se fose o derradeiro grolo. O máis difícil era convencela para saír do mar. Un día contounos, cos ollos aqueles enormes presidindo un corpo tan pequeno, abertos como un sol, que no medio dunha festa familiar comezaron a voar tiros. E coa mesma suspicacia soubemos que o que narraba non era ningunha trola.

As nenas e nenos que compartían os seus veráns e a súa infancia con nós un día dixeron adeus por última vez e en case todos os casos o seu futuro, a diferenza do noso, quedou atrapado na area do deserto. Sabémolo polas cartas que aínda hoxe continúan viaxando entre Galicia e Tinduf. Con algo de sorte, ou quizais non, algunhas van para Al-Aaiun. Warda, Nana e Halim xa non veñen, pero o motivo polo que un día chegaron a nós continúa aí. Nun deserto. Sen que semelle que ao mundo lle importe demasiado.

Comentarios