Opinión

Sorride porque avanzamos e iso significa que estamos vencendo

Gramsci escribiu en 1924 un artigo publicado en  L'Ordine Nuovo titulado 'Contra o pesimismo' no que reflexionaba e alertaba ás súas camaradas sobre o escepticismo xerado nun momento político complicado sobre o futuro político do partido. Sempre lembro este artigo cando crece a incertidume a nivel social e político.  

“Porque a clase obreira italiana mudou moito e non será a cousa máis simple deste mundo facer que volte ocupar as fábricas con tubos de estufa por canóns, despóis de aturdirlle as orellas e removido o sangue coa torpe demagoxia das feras maximalistas”
Antonio Gramsci, 1924

Gramsci escribiu en 1924 un artigo publicado en  L'Ordine Nuovo titulado 'Contra o pesimismo' no que reflexionaba e alertaba ás súas camaradas sobre o escepticismo xerado nun momento político complicado sobre o futuro político do partido. Sempre lembro este artigo cando crece a incertidume a nivel social e político.  

"Aprendemos tamén que avanzamos con cada proxecto transformador que iniciamos, porque de todos eles saímos con máis compañeiras conscientes da necesidade do traballo militante, malia que algunhas das anteriores fiquen quizáis polo camiño".

O sistema capitalista é un grande burato negro que engule a forza e a ilusión militante en canto nos descuidamos un pouco. Adicar tempo, esforzo e sacrificio á transformación radical dun sistema profundamente inxusto, nunha sociedade cada vez máis individualista, cun panorama político incerto e nun contexto de aumento da españolización medindo os éxitos e os fracasos polo patrón que o propio sistema marca pode levar moitas veces ao pesimismo e o desánimo individual e colectivo. 
 
Pero por fortuna temos o feminismo, que nos ensinou a desmontar o discurso do éxito que os sistemas patriarcal e capitalista nos gravan a lume na pel. Aprendemos que avanzar, moito ou pouco, é vencer, porque con cada avance realizado temos unha oportunidade máis para mudar as cousas. Aprendemos tamén que avanzamos con cada proxecto transformador que iniciamos, porque de todos eles saímos con máis compañeiras conscientes da necesidade do traballo militante, malia que algunhas das anteriores fiquen quizáis polo camiño. Aprendemos que todas as iniciativas colectivas que pomos en marcha suman porque de todas ellas podemos aprender algo, dos acertos e dos erros, das pequenas ou grandes victorias e das pequenas ou aparatosas caídas, se traballamos con honestidade e compromiso. Aprendemos ademáis que con cada debate e reflexión que iniciamos e partillamos, cuestionando o estado das cousas, estamos un pouco máis preparadas para afrontar os retos futuros de todo o que aínda temos por gañar nese ceo que queremos tomar por asalto na construción dunha sociedade xusta e equitativa dun país soberano e solidario co resto de pobos do mundo. 

É dende este convencemento de que cada paso que damos nos achega á victoria que podemos afrontar con optimismo as tarefas diarias da nosa militancia política. Conscientes do sacrificio mas tamén da importancia de cada paso e de cada proxecto no longo e difícil camiño cara esa utopía á que camiñamos, rescatando un pensamento de Eduardo Galeano, non só porque a soñamos senón porque nos axuda a andar o camiño, para nós as comunistas coa certeza de facela posíbel.

E se estamos convencidas de que dar pasos é avanzar, e de que cada avance é unha vitoria tamén sabemos que cada proxecto que sume nese camiño é imprescindíbel. Esta é unha das cuestións das que máis deberamos ocuparnos na actualidade as mulleres e homes que traballamos pola construción do socialismo e a conquista da idependencia na Galiza. Nun momento no que calan discursos antipolíticos contra a autoorganización social e mesmo contra as estructuras políticas temos que saber que a organización é imprescindíbel, que as transformacións sociais non xurden de xeito espontáneo, que a hexemonía cultural non se desmonta dende as armas do sistema e que os procesos de liberación nacional ou son unha acumulación de forzas que respalden as decisións e as apostas políticas de ruptura democrática ou non serán. 

"Nun momento no que calan discursos antipolíticos contra a autoorganización social e mesmo contra as estructuras políticas temos que saber que a organización é imprescindíbel, que as transformacións sociais non xurden de xeito espontáneo"

Cada asociación en defensa da lingua, da cultura, da historia e do patrimonio material e inmaterial, da memoria, cada proxecto de defensa e conservación do territorio, cada espazo feminista de defensa da soberanía das mulleres, cada meio de comunicación en galego e cada iniciativa social que defenda Galiza como unha nación son imprescindíbeis. Como o son cada loita pola xustiza social, cada conflito obreiro ou cada iniciativa en defensa dos dereitos sociais e políticos das galegas e galegos. Porque con cada un destes proxectos que impulsamos, afortalamos ou acompañamos damos un paso e avanzamos.

A pesar da difícil tarefa que temos por diante non hai lugar para o pesimismo no nacionalismo galego. Os proxectos vanse transformando e os espazos políticos mudan si, mas sempre fumos quen de defender e mobilizar unha sociedade activa e comprometida. É certo que ás máis das veces os números do sistema din que perdemos, mas temos que ser capaces de ollar ao redor e ver que son inumerábeis as persoas que en cada recuncho do país traballan por construír e reconstruír o país, dende a militancia, os activismos, as tarefas profesionais, o lecer, a cultura, o asociacionismo. Nacen sen descanso proxectos, grandes e pequenos, que nos ensinan ao mundo coas potencialidades dunha terra viva e creativa con vontade de ser en pé de igualdade co resto de pobos do mundo. E todos son importantes, e todas as compañeiras imprescindíbeis. 

Asi sumar forzas é unha tarefa moito máis construtiva. Respeitar os espazos nos que cada quen desenvolve a súa actividade militante e entender eses espazos como parte imprescindíbel da loita común e non como espazos de subordinación a ela permite establecer relacións de confianza que nos achegan a oportunidades de colaboración e traballo colectivo cheas de avances e pequenas victorias que despexan o negro horizonte que para nós quere debuxar o sistema. 

Dende o ambientalismo, o internacionalismo, a cultura, o feminismo, a defensa do territorio, a loita sindical, a autoorganización social, os medios de comunicación propios, o compromiso político, a participación, a universidade, o urbano ou o rural construímos nación e transformamos a sociedade. Paso a paso, proxecto a proxecto, avance a avance, concello a concello, victoria a victoria. Tal e como di Vandana Shiva: “estou totalmente segura de que gañaremos, semente a semente, planta a planta, camponesa tras camponesa, comunidade tras comunidade. E liberaremos a terra. E gañaremos a seguridade alimentaria” co optimismo co que só enfronta unha loita planetaria contra os maiores poderes do capital unha feminista decidida. 

Ximena González

Comentarios