Está considerado como unha das cartografías máis relevantes da Idade Media europea. Incluída no Liber floridus de Lambert de Saint Omer, elaborada nas primeiras décadas do século XII, chegaron a nós diversas copias. A máis antiga das versións, conservada na biblioteca da universidade belga de Gante, é anterior a 1125, incluíndo unicamente un mapa de Europa e un deseño TO, destacando pola súa precisión na área europea. As outras dúas versións, isto é a de Wolfenbüttel e París, que datan de 1150, son simplemente copias distintas do mesmo orixinal, elaboradas polo propio Lambert de Saint Omer, recollendo a diferenza da primeira das versións un mapa do mundo coñecido, alén do espazo europeo. Porén, no mapamundi recollido no manuscrito de Wolfenbüttel aparece como autor do mesmo o cartaxinés Martiño Capella.
O autor da cartografía, Lambert de Saint Omer, foi un monxe bieito e cóengo da catedral de Saint Omer en Calais, nado en 1061 e finado arredor de 1150, que destacou pola súa grande erudición e por uns grandes coñecementos en temas históricos teolóxicos, musicais e xeográficos. A súa grande formación ficou testada no Liber floridus, unha auténtica enciclopedia do momento, rematada á volta de 1120 e que vén ser unha historia completa do mundo coñecido. A obra escrita en latín, amais dunha crónica de grande interese sobre a cultura normanda, achega estudos nos ámbitos da astronomía, ciencias naturais, filosofía e xeografía. As fontes e as influencias para este traballo son diversas, sinalándose as obras de autores que o precederon como Vela, San Isidoro ou Idacio pero tamén da súa propia experiencia de viaxeiro por diferentes zonas de Europa.
[Podes ler a peza íntegra no número 296 de Sermos Galiza, á venda nos quiosques e na loxa]