“O poeta é un can que lle ladra a deus”, escribe nun dos poemas, case unha autopoética, Ese son eu, que remata: “A que cheira a neve e o canto dos galos? Ao mesmo que sabe a música de Monteverdi. A nada e a medo”. Eloxio de María é unha estremecida homenaxe ás asasinadas no 36, “mal ano o do 36”. “Encomiados sexan os insatisfeitos, os inofensivos e os desesperados. Dignos de eloxio os que dixeron non no canto de xa veremos. Paz aos que abriron o libro da terra para que continuase nas estrelas a vida dos mortos”.
O libro, composto por máis de cen poemas en prosa, arrandea entre as dúas beiras do mandato vangardista: cómpre radicalidade estética, cómpre radicalidade política. O autor engade un humor nada cínico. Así foi desenvolvendo Mestre toda a súa obra poética, entre as máis celebradas da súa promoción e conformada por libros da envergadura de La tumba de Keats (1999), La casa roja (2008) -que lle valeu o Premio Nacional do Ministerio de Cultura-, La bicicleta del panadero (2012) ou Museo de la clase obrera (2018).
Nunha recente conversa coa revista literaria Oculta Lit, Juan Carlos Mestre debruzábase sobre a súa teoría e práctica poéticas. Nela recoñecíase discípulo directo de Antonio Gamoneda e lembraba os catro poetas que lle abriron camiño á escrita: o propio Gamoneda, Ezra Pound, Saint-John Perse e Rainer Maria Rilke.
“Escribo desde a máis clara das conciencias”, dixo daquela. A que lle permite confeccionar versos coma estes: “Non facer nada é outra maneira de estar morto, pero vivo, coma vós, feridos da guerra que non terminou. Non nas cunetas, non nos armarios onde seguen colgados os chalecos do matrimonio, non no caixón onde se gardan as lentes de ver o que aínda non chegou”.
