Porque o intimismo radical de Dickinson (Amherst, Estados Unidos, 1830-1886), unha das poetas máis influíntes da contemporaneidade, exclúe unha dimensión crucial en Rosalía, a «popular e social». Dahlern e Forcadela facilitan agora a comparación co cento de poemas da estadounidense que veñen de pasar ao galego.
«Naquilo que é volátil, / aves, horas, abellóns, / non emprego o meu canto», escribiu, «aquilo que perdura, / a dor, os outeiros, o devir, / que pouco me incumbe. // Cousas hai, serenas, que amañecen: / Entender o ceo? / O misterio, aínda, soterrado». Autora duns 1.800 poemas segundo a edición canónica de 1998, apenas publicou en vida alén dalgunhas colaboracións en revistas. A súa existencia derivou progresivamente no illamento social, recluída na casa e co xénero epistolar como vía de comunicación.
A poesía de Dickinson é estraña e estrañada, composicións breves ás veces solipsistas, inzadas de elipses e que, segundo as tradutoras ao galego, lindan en ocasións coa «agramaticalidade». Son a obra radical dunha muller que sentía «un funeral no cerebro».
