Dicía Marx que as sociedades só se plantexan aqueles problemas que son capaces de resolver. Outra cousa é que os resolvan en sentido positivo ou non. Un sector moi relevante da sociedade catalá apostou no seu momento na fundación dun Estado propio, a República de Catalunya. Formouse así un bloco independentista, integrado polos componentes clásicos e por segmentos novos, liderados por un partido e por un político, Artur Mas, que asumía así un compromiso histórico e a rotura co tradicional pactismo con Madrid do nacionalismo pequeno-burgués catalán, isto é, a rotura co pujolismo.
Ese bloco independentista gañou as plebiscitarias do 27S sen superar o 50% de votos, mais si con maioría absoluta de escanos, o mínimo imprescindíbel para abrir un proceso cara á independencia. As eleccións formuláronse como plebiscitarias, embora seren apenas lexislativas, porque a legalidade española -e a política española dominante- non permitiu a realización dun referendo vinculante. O resultado desas plebiscitarias foi claro: maioría de asentos independentistas no Parlament. Mais todo Parlament ten de elexer presidente. Aí xurdiu o problema. Junts pel Sí apostaba en Mas para ancorar o apoio dos sectores sociais pequeno-burgueses á causa independentista, que é a única causa xenuínamente rupturista en Catalunya. O problema estaba en que a completude da maioría absoluta independentista pasaba polos 10 escanos da CUP e a CUP fixera campaña contra a investidura de Mas. Un problema difícil, un problema endiañado, mais un problema -lembremos Marx- solúbel. Só facía falta paciencia, imaxinación e toneladas de talento político.
Un problema difícil, un problema endiañado, mais un problema -lembremos Marx- solúbel. Só facía falta paciencia, imaxinación e toneladas de talento político
![Publicidade 195634]()
Facía falta algo máis: patriotismo. Si -e desculpen por antecipado as e os posmodernos, as e os amantes do pensamento débil- hai que recuperar esta palabra. Pór o país por diante das cobizas persoais, dos proxectos biográficos curto-pracistas. O desfecho desta crise política vivida en Catalunya apartir do 27S -a decisión de Mas de se pór a un lado- é inexplicábel sen apelarmos ao patriotismo.
Patriotismo e olfato político, o de Artur Mas. A xogada final ten moito de obra mestra. Mas quixo ser investido e tanto forzou a máquina que puxo á beira da ruptura a unha organización fulcral e fundamental para a independencia de Catalunya, a CUP. Forzou a máquina, mais soubo levantar o pé do acelerador no momento xusto para non haber nen vencedores nen vencidos. Xogou en todo momento cun as na manga, sabedor de que en último caso sempre podería desbloquear a situación coa súa renuncia in extremis. E aí, no match ball, Mas demostrou o que é: un político de enorme altura, un líder. Cedeu unha baza á CUP nada desdeñábel -a formación soberanista e anticapitalista sempre poderá dicer que foi coherente e non investirá a quen ao seu xuízo simboliza neoliberalismo e corrupción-, aliás conseguiu en troca o apoio parlamentar explícito da organización anticapitalista ao novo Govern, tanto que até dous parlamentares cupaires se integrarán de facto no grupo parlamentar de JxSí. Un golazo pola escuadra.
Patriotismo e olfato político, o de Artur Mas. A xogada final ten moito de obra mestra
O resultado é o seguinte: Catalunya terá o primeiro goberno independentista da súa historia cun mandato inequívoco de construír a República catalá. Unha clara derrota política para o unionismo e unha freada en seco para as aspiracións de En Comú Podem. Os ollos están postos agora en Madrid: é doado predicer a presión das elites financeiras e mediáticas a prol da formación dun goberno de concentración españolista contra Catalunya. Resistirá Pedro Sánchez?
