O hip hop que non cesa

"Vimos para dicir o que non se dixo / cantas veces calas, cantas falas diso? / Non! Que non nos calan aínda que queiran que / non digamos o que pensamos que / teñamos peito para asumires que/ son, o que son, son a Santa Inquisición”, di Silencio, o avance do novo disco de Dios Ke Te Crew. O Ciclo da Serpe é o regreso da cuadrilla de Ordes, agora reducida a trío e autores de pezas emblemáticas do rap en galego, oito anos despois de Humanose. 

“Diversos motivos, proxectos en solitario, a mudanza e reforma do estudio produciron un longo parón”, explica Mou a Sermos Galiza, “até que nos puxemos en serio”. O resultado, que estará nas rúas o vindeiro abril, supón certo xiro cara á electrónica, o dub e o reggae, e unha lírica baseada na figura mítica do uróboro, a cobra que morde a cola. “As ideas do eterno retorno, da comunión ou do trance roldábannos pola cabeza”, di o MC [mestre de cerimonias, na cultura hip hop letrista e vocalista], “e relacionabamos iso coa volta do grupo”. 

Que Dios Ke Te Crew retorne  aos escenarios -os últimos concertos ofrecéronos en 2015- non é noticia menor na paisaxe do hip hop galego e en galego. Nunha recente enquisa da activa comunidade cibernética Hip Hop em Galego, a maior parte das participantes sinalaban a banda como a súa primeira toma de contacto co rap en galego. O seu debut Xénese (2006) contiña algúns dos himnos do xénero: Heredeiros da ditadura ou Vas de verde. 

De rapazas e rapaces que sentiron os beats gordos, inzados de funk rock, e o comentario político social de Dios Ke Te Crew, amais da súa potencia escénica, naceron non poucos dos innúmeros proxectos hoxe activos no esteiro dos ritmos do gueto e a poesía rebelde. Non foron os pioneiros -Non Residentz, 5Talegos ou Ghamberros, estes dous últimos tamén en Ordes e con membros que logo pasaron por DKTC, foron anteriores- pero si os que acadaron máis repercusión popular.

O trío coruñés Ezetaerre leva os últimos meses a percorrer o Estado co seu segundo traballo discográfico, Pólvora e Tormenta (2018). Talento melódico, sen medo ás masas, e unha politización explícita á esquerda, poboada de innúmeras referencias da cultura revolucionaria internacional, definen a obra, entre as que máis transcedencia están a acadar do rap galego recente. Non se trata, nin moito menos, do único fenómeno.

[Podes ler a reportaxe íntegra no número 338 de Sermos Galiza, á venda na loxa e nos quiosques]