Naiciña terra

Querería falar doutra cousa, de algo bonito que nos sucedeu, porque, ás veces, tamén nos ocorren cousas bonitas. Pero estás chorando, chorando muda e escura, despoxada. Estás pedindo a berros que che quiten de enriba aos desgraciados que te feren, que te esnaquizan sen piedade ningunha. Que veñen dende hai anos e anos mallando en ti, enchéndote de merda, de malas herbas, de opcións indesexábeis. Que non é só aquí, ben cho sei, é unha desgraza planetaria, recorrente, violenta. Que ninguén pensa máis que no seu propio ínfimo instante, na súa gloria pequena, na súa especulación inmediata e normalmente sucia, e ti aguantas, o que podes, a nosa desvergoña. A desvergoña daqueles que fan cartos a costa do que sexa, do que teñan diante, do que lles pete. Sen importarlles ren do futuro, dun futuro cada vez máis difuso e neboento.

Estás as máis das veces soa, a mercé dos caprichos financeiros dos opulentos, dos poderosos de quenda. Ou daqueles que dependen das migallas dos señores de vida e morte e actúan, contra ti, no seu nome. Tes a desgraza de tamén ser muller e iso converte o teu corpo todo nun campo de batalla, nun escenario onde practicar as mil e unha formas de multiplicar os pans e os peixes no seu beneficio, ás veces mesmo no noso. Porque nalgún punto do noso alienado cerebro habemos crer que tes con nós unha obriga, e non todo o contrario. Porque seica pensamos que os teus recursos son infinitos, interminábeis coma a nosa estupidez. É de xustiza que á hora de facer contas teñamos presente a nosa falta de forza, de valentía, de agarimo. Ben doado é botarlles a culpa a eles, os que claramente depredan os teus bens, os que gañan cartos a moreas non importa con que métodos, os que te espremen coma unha laranxa zumenta e tentadora. Os que queiman o teu corpo deixando de mostra cicatrices perdurábeis, os que contratan esbirros criminais para non deixar en ti nin un oco de alento nin de esperanza. Unha illa perdida na que comezar de novo.

Tes a desgraza de tamén ser muller e iso converte o teu corpo todo nun campo de batalla

 

Tocounos a nós. Unha catástrofe anunciada que non conviña ouvir e moito menos escoitar. Non era nin moito menos a vez primeira. A desgraza en calquera das súas formas ten o feo costume de pasar por aquí de tempo en tempo. Pero esta vez deuche de fronte, no mesmo corazón, nas túas entrañas. E quedamos doridas e aparvadas, cheíñas de impotencia, cansas da absurda repetición en bucle da idiotez e a cobiza. Fartas de todo. Por non te acompañar, axudar, nin a choiva: tampouco ela. Rañada por pirófitas estrañas que te habitan invasoras. Sospeitosa de ter aínda moitos tesouros agochados que mellor estarían nas mans dos que te someten, pensan eles. Abandonada por fillos e fillas que se van lonxe, que emigran, coma sempre.

Estes días déronche moitos golpes, feríronte case de morte. Non morrerás porque es ben máis forte que calquera canalla, que calquera ruindade que te asole. Mais estás ben magoada, e os canallas han seguir traballando horas extras aínda que a choiva chegue e calme algo a dor das túas fendas.

Quedamos doridas e aparvadas, cheíñas de impotencia, cansas da absurda repetición en bucle da idiotez e a cobiza

 

Oxalá que por fin aprendamos algo. Non teño moita fe, pero unha pouca queda. Oxalá que polo menos poñamos máis coidado. Sobre todo en diferenciar quen mira por ti e quen non te ten en conta. Eses que se pasean en iates con narcotraficantes, que calan coma mudos cando ardes, que non dan nin a cara dende os seus despachos cómodos e os seus plasmas apagados. Eses que por non ter non teñen nin vergonza.

E mira que hai aquí xentiña boa e solidaria, traballadora e firme coma carballos, coma rocas. Xente que non mira á hora de axudar, de sumar, de loitar contra toda iniquidade. Tes de todo sobre o teu lombo, tan xenerosa que dás cabida a quen sexa. E veñen as desgrazas anunciadas cada ano, agora con máis destrución que nunca. E segues a estar case soa.

Eu quería falar hoxe dun encontro propiciado por mulleres grandes (Porteiro, Adán) con outra muller grande: Rita Segato. Xa falaremos diso. Agora só me nace dicirche: Síntoo; doe perder anacos de ti, chorar aos mortos. Quero pedirche perdón, naiciña terra.