CRÍTICA DE CINEMA

Mirai, a miña irmá pequena, por Andrés Castro

Kun ten catro anos. É o rei da casa. De súpeto nace a súa irmá Mirai. A frustración e a perda de atención faille espertar un sentimento de ciumes incontrolábeis. Só a familia poderá axudalo a superar este novo sentimento... aínda que teñan que transgredir as leis do espazo-tempo.

mirai2

Mirai no Mirai - 未来のミライ

(Xapón 2018, 98 min.)

Dirección e guión: Mamoru Hosoda

Música: Takagi Masakatsu

Tras Os nenos lobo (2012) e O neno e a besta (2015), Mamoru Hosoda pecha con Mirai, a miña irmá pequena a triloxía “da familia”. Se na primeira se centraba na figura da nai e na segunda na figura paterna, agora pecha o círculo cunha historia onde os fillos son os protagonistas, concretamente os seus propios fillos que, de feito, serviron de modelo para o aspecto físico das personaxes animadas. Unha historia con reminiscencias dickensianas de Un conto de Nadal e inspiracións tan dispares como Un monstro vénme ver (2016, J.A. Bayona), O meu veciño Totoro (1988, Hayao Miyazaki) ou O espírito da colmena (1973, Víctor Erice).

A trama de Mirai baséase no coñecido “síndrome do príncipe destronado”

A trama de Mirai baséase no coñecido “síndrome do príncipe destronado”. Un neno de catro anos (Kun) ten unha irmá pequena (Mirai). De ser sempre o centro de atención pasa un segundo plano, cousa que non acepta de bo grado. As rabechas e as chamadas de atención pasan a ser recorrentes. De súpeto comeza ter estrañas visións relacionadas cunha árbore que hai no medio do patio da casa. Non sabe moi ben se o que lle está a acontecer é real ou froito da súa imaxinación mais cando recibe a visita da súa irmá pequena do futuro todo se precipita cara a un mundo de fantasía no que irá aprendendo a xestionar os seus sentimentos e a valorar as raíces familiares.

Destaca por un ritmo milimétrico e un espectacular acabado artesanal, como se todo estivese debuxado a man, prestando especial atención ao entorno e as paisaxes, sobre todo no tocante á distribución da casa familiar, que é unha personaxe máis. Tal foi a minuciosidade neste aspecto que contrataron un arquitecto profesional para que deseñase os planos da mesma. Tampouco deixa ao azar a paleta de cores utilizando diferentes tonalidades segundo o “episodio” que lle toque vivir ao neno protagonista.

É un deses filmes de animación para todos os públicos que seguramente guste máis a pais e nais que á cativada

E non quedan aí as obsesións de Hosoda polos pequenos detalles. Cada personaxe ten unha personalidade moi ben definida apoiada en xestos e movementos característicos. Especial fincapé na primeira parte do filme nos primeiros días duns pais que, sen ser primeirizos, xa non se lembran moi ben de como manexar un bebé. As dificultades para dar peito, as hormonas disparadas da nai, o pai que “trata” de axudar na casa, o sono perenne, as discusión debidas ao esgotamento, a reacción do can ante un novo membro da familia, a falta de conciliación laboral, as preguntas “típicas” das visitas... Todo moi sutil pero suficiente como para desvelar unha verdade irrefutábel: os bebés choran todos por igual... e ser pai ou nai é moi parecido en calquera parte do mundo.

Gañou un Premio Annie a Mellor Filme Independente de Animación e tamén ten a honra de ser o primeiro filme xaponés de animación que non pertence ao Studio Ghibli pero que si estivo nomeado a un Óscar nesa categoría (Óscar que perdeu con Spiderman: Un novo universo).

Curiosamente é un deses filmes de animación para todos os públicos que seguramente guste máis a pais e nais que á cativada.

Comentarios