Opinión

Mércores de cinsa

A miña tía Celina deixou de crer por culpa da Coresma. Pándega como era ela, iso de que lle impuxesen corenta días sen carne, todo tipo de carne, amolábaa de máis.

Xa dabondo era -dicía- coas vixilias da pobreza e as ausencias do home como para que lle viñesen co conto de que pasar fame axudaba a purgar as malas accións, caso telas, que con todo o que había por facer nin tempo para maldades quedaba. 

O certo é que rosmando recortaba durante algunhas semanas a inxesta de churrascos e rixóns. Pero o seu mal humor era tal que os sobriños fuxiamos dela como da peste.

Volvíase de man lixeira, coa boca dura para as gabanzas e o peto cerrado para as lambonadas. Faltarían quince días para a “liberación” cando a vila enteira saíu á rúa ao sentir os seus berros subindo pola costa. Só lle entendemos que había que traer leña. Á volta tiña unha restra de chourizos e mais moegas e tripas metidos na grella. 

—Será cabrón o cura, dixo en acabando a atacadura, rodeada de filloas con doce de leite.

E non tiña a mesa acugulada de cocido, e non precisamente de verdura…! 

Pregunteille se a lei da Coresma non era para comer só o que vén da auga. E vai e contéstame:

—Non, muller, non. Este porco tróuxoo o río, que caeu nel coa enchente do inverno.

Desde aquela, toda a carne da miña casa, tenreira, polos ou coellos era bendicida no regueiro. E a única borralla que se vía nas nosas caras cando remataba o Entroido era a do lume no que asabamos o que a ela lle apetecía.

E o cura… caladiño coma un peto.

Comentarios