A pesar da pandemia e o confinamento, esta semana estivo chea de actividade ao redor do día do libro. Foron diversas as propostas que a diferentes niveis reclamaron as nosas imaxes para encher as redes sociais de páxinas impresas, perdón, da imaxe das páxinas impresas. Lemos a nosa obra e a doutros, eu lin “Penélope” de Xohana Torres; ás veces para lembrar a quen xa non está entre nós, como Begoña Camaño, outras para contar que nos marcou dun libro, como o Don Hamlet de Cunqueiro. E agora que o escribo reparo no fío que une as obras que citei, ese desexo de reescritura, de colocar outros lentes para ter outro punto de vista e así, só así, podérmonos achegar á verosimilitude que reclamamos da obra literaria.
Mais hoxe falamos de libros, de relatos convertidos en obxectos liviáns ou pesados, que constrúen unha casa dentro da casa, erguendo paredes que acaban por ter todas as cores do arco da vella a forza de amorear lombos de alturas, grosores e tons diversos, tanto como a propia lectura o pode ser.
E esa nova casa, ás veces ten a forma do barco en que navegamos mundos e tempos distantes de nós, ou semella unha selva vizosa e desordenada que medra sen control. É outra vida, quen sabe se a vida, esa sobre a que temos a capacidade de decidir e imos guiando con plena consciencia.
Creo que é así como nace ese amor obxectivo por algo tanxíbel feito de papel e tinta, un amor que supera as dimensións da peza e se multiplica pola intensidade da aventura que nos contaxia. Un amor correspondido que nunca é desengano, aínda que non sexamos quen de deixar que eses libros se aparten de nós e necesitemos telos onde os poidamos ver, acariñar, abrir de novo e reler unha e outra vez, mesmo cando as palabras dos versos nacen na memoria antes de se mostrar aos ollos.
Son unha desas, si. Unha desas que non sabería vivir sen eles, sen o pracer de deslizar os dedos por riba das palabras que abandeiran e sentir, outra vez, o pracer da imaxinación a inzar como masa que leveda. Alimento.
