A maior parte dos cativos criámonos admirando a falsos ídolos futbolísticos. A meirande parte deles viñéronnos en forma de cromo ou dalgunha fe inculcada por algún familiar. Grandes figuras situadas nun púlpito ó que nunca accederemos. Só nos une a eles un pedazo de tela ou vinilo posto na parede. Por sorte, os pequenos de Lugo que están a medrar nestes tempos poden facelo mirándose no reflexo de xogadores como Iriome. O tinerfeño é todo o que un querería ser na vida. Dentro do campo destaca polo seu abnegado esforzo, e fóra del, pola súa calidade persoal que lle outorga unha demostra polivalencia en tódolos ámbitos da vida.
O CD Lugo segue unha semana máis en postos de descenso malia ter gañado 4-2 ó Almería. A situación é dramática e inédita. Malia todo a un quédalle esperanza cando sabe que a súa camisola está defendida por homes como o ‘24’ albivermello. En guanche Iriome significa ‘lanza de lume’, algo así como un cravo ardendo ó que nos temos que agarrar os lugueses se queremos vernos un ano máis no fútbol profesional.
Iriome volveu xogar esta pasada fin de semana logo de non facelo nas dúas anteriores. Sufriu a peor das lesións. Perdeu ó seu pai nun desgrazado accidente. Neses intres é cando se amosa a unión que existe entre una afección e os seus representantes no campo. O Fondo Norte ergueu con todo merecemento unha curta pero directa mensaxe de apoio para un futbolista que é máis lugués que a maioría dos que naceron na cidade. Iriome non dixo o ‘grazas’ de rigor senón que se interesou por saber a orixe desta iniciativa. E rompeu o teito de cristal que parece haber entre a maior parte das afeccións e os xogadores para agradecelo persoalmente. Por se fora pouco, obsequiou ós seareiros cunha camisola ó remate do encontro, esa prenda que defende con tanto orgullo e corazón.
"O meu pai era un tipo duro, currante e até o último momento traballou para dar o mellor para a súa familia", relataba Iriome días despois de coñecerse a tráxica nova. Xa sabemos a quen se parece... É imposible terlle medo ó futuro sabendo que hai un Iriome, un Seoane ou un Carlos Pita no campo. Embaixadores da nosa perdida tolemia que se chama CD Lugo. Hainos que só buscan un ‘9’ que as saiba meter ou un central que non deixe pasar ningún balón. Nós, escasos de referentes históricos, preferimos un corra a banda a través das franxas vermellas e brancas sabendo que son especiais. Que mire ós ollos de cada un dos 3.000 fieis que sosteñen este barco que debido a mala cabeza institucional xira a babor ou a estribor sen moito xeito.
Hai uns meses, o tinerfeño subía na súa conta de Twitter un vídeo no que se reencontraba co seu can na súa terra natal. É un documento audiovisual que desborda tenrura, atributo que escasean na maioría dos organigramas. Sáltanse as bágoas. Cando un dos nosos agradece á bancada o esforzo somos como ese amigo canino que está esperando polo seu dono día e noite. O que garda o cadáver. O que só ten agarimo para darlle.
Iriome non foi nin será unha figura nunha torre de marfil, xa que cada vez que pode amosa unha profunda humanidade. Algo tan sinxelo como responder unha mensaxe privada ou a unha alusión. Non ten medo a compartir medos e paixóns cos que ven nel un remedio ós males da semana, os que buscan no fútbol unha luz ó final do túnel da rutina. O ‘24’ é un ferrarista convencindo, fan dos cavallino, e sen decatarse está sempre na pole da afección albivermella. Por diante de todos aqueles que vén Lugo nada máis que como un paso intermedio para chegar á fama.
El non só quixo vir, que xa é un paso difícil. Fixo o máis complexo: quedarse. E por iso, nunha cidade acostumada a ver como o seus fillos se marchan, sentímonos orgullosos de telo entre nós. Non queremos descender. Pero se con alguén ten que ser, que sexa con Iriome
