Opinión

Figos

Cando a miña señora nai estaba na doce espera desta persoíña tivo un antollo. E, aínda que hai quen di que é unha lenda, a insistencia dela era real. De a zuna ter sido noutra época do ano non houbese sido un problema, pero pedir béveras en inverno si que o foi.
Sei que meu pai xuntou Roma con Santiago, acudiu a contrabandistas dos que conseguían calquera cousa do Brasil, prometeu botellas de whisky aos barqueiros que ían cara a Bos Aires, pero nada. Ela nunca lle perdoou que o seu antollo quedase insatisfeito, e máis cando viu na miña coxa esquerda unha colosal mácula verde, proba irrefutable do "desinterese" do meu proxenitor. Non sei se hoxe en día, globalización por medio, o antollo tería sido cumplido, pero, fose como for, de todo isto (alén do conto que escoitaba cada verán para explicar a mácula da miña pel), quedoume unha paixón desenfreada por béveras e figos. Poucas cousas me xeran tanta felicidade coma unha cesta chea do froito favorito de Platón.

Convídovos, nestes días de verán caduco a buscar unha figueira. Cando vos vexades debaixo, gozade co aroma a viño doce. Despois collede un figo, premede a súa pel con delicada firmeza, sentide as rugosidades do froito, o seu latexar, e presionade levemente ata ver saír unhas pinguiñas. Con moito tino abride ata verdes a polpa vermella e húmida. Pechade os ollos e fundide a lingua para gozardes lentamente do interior lene e algo pegañento. Xa me diredes se, de o conto de Eva e Adán ser certo, seguides pensando que o froito prohibido era unha mazá.

Comentarios