Opinión

Desobediencia

Cando vén unha onda e nos envolve perdendo pé, a auga revolta atravésasenos na ollada. Queremos sacar a cabeza para tomar osíxeno e, por veces, conseguímolo e, por outras, non. Coa a forza do arrastre, amainada, ben podemos regresar ao noso estado, ben podemos afogar.

Algo así nos pasa nestes días á maioría. Querer limpar a ollada atravesada e non ser capaz. Respirar con escaseza de folgos, ir a rentes das noticias, ver de esguello, escoitar ao lonxe, peneirar información, manter a cordura, durmir desvelado e non saber que será de nós mañá. Os gurús dos novos tempos contan en Instagram que debemos aprender a abrazar a incerteza. Dicirnos iso a nós, a unha xeración que vivimos nunha permanente inestabilidade, nun sistema laboral precarizado, sen garantías ningunha de futuro é, canto menos, un insulto gratuíto.

Aquí a vida segue co seu ritmo ordinario e lento. A quietude desta aldea é inmutable. Coma nós agora. Eu quero –non é recurso poético– estender o brazo e coller cereixas do veciño. Non chego. Bambean co vento, vémolas caer. É un profundo aceno de inxustiza o que se debuxa nas nosas caras. Aí está a comida, aquí nós. Estráganse. Os paxaros non dan a todas, están fartos. Cando vemos pasar o raposo pola noite, fíxome se repara nelas. Nin un pouco. Continúa camiño abaixo cara ás galiñas. Penso que os raposos tampouco serán tan espelidos se ignoran as cereixas.

O panadeiro xa non vén tódolos días. Estipulou que comamos cada dous. O luns pan fresco, o martes reseso. Tampouco vén a diario Cristina, a do peixe. Ela decidiu martes e xoves, encargas a parte. De domingo para luns nunca se foi ao mar, as fins de semana non se reparte. A fauna non está a ocupar o seu lugar. Iso que nos medios chaman “reclamar o seu espazo” en Bon non existe. Aquí os animais veñen onde os homes e as mulleres. De sempre. Non se trata de romantizar a situación. Nesta aldea estamos, como dicía o poeta arxentino jodidos y radiantes ao que eu engadiría que máis o primeiro que o segundo. Quizais me trabuquei. Quizais non é tan ordinario o noso ritmo. Agora tamén temos medo.

Perdemos pé. O exército saíu ás rúas. O noso fracaso como sociedade estaba escrito desde antes desta pandemia. A súa saída só supuxo unha consecuencia, máis nada. Precisamos que o Estado amose o seu brazo militar para arredar os desobedientes. E non me refiro aos que saen dez veces a polo pan, nin aos que andan cos cans a todo filispín dunha rúa para outra. Refírome ás que reflexionan sobre o que escoitan, ás que procuran información veraz, ás que se revelan contra o sistema, contra este sistema. A mensaxe do exército nas rúas vai máis alá do estado de alarma. O que vimos foi o corpo, o que nos queda por ver será a sombra. Quen vai prender a luz?

Comentarios