Sería imposible comprender a realidade complexa dos países de América Latina, así como a súa historia, sen atender á constante e antidemocrática presenza das súas oligarquías na política. E cando falo de oligarquías refírome ás humanas estruturas de poder real conformadas por elites que levan séculos exercendo o seu dominio.
Así é o caso da oligarquía chilena, que todos coñecemos pola absoluta ferocidade con que utilizan os seus instrumentos represivos, entre eles o exército completamente controlado e ao seu servizo. Así é o caso da oligarquía do Perú, da que algún historiador dixo que é a máis rancia e terrible de todas elas. Así é a oligarquía colombiana, tan arrogante como arteira, cos seus douscentos anos de traizón á causa da súa independencia. E así é, por suposto, a venezolana, a máis apátrida de todas, que entre outros defectos destaca pola súa improdutividade e o seu capitalismo parasitario dos recursos do Estado. Todas elas coa común característica de manexar amoralmente as ferramentas da canalla mediática.
Oligarquías sempre dispostas ao peor, e ás máis imperdoables alianzas internacionais, para cernar calquera intento de emancipación dos pobos, para cortar de raíz calquera exercicio social de verdadeira democracia, e para apagar calquera pequena luz de esperanza que poida xerminar no corazón das grandes maiorías negadas e excluídas.
Así é o caso da oligarquía do Perú, da que algún historiador dixo que é a máis rancia e terrible de todas elas
Vistas entón desde unha perspectiva máis ampla no espazo xeopolítico, é fácil constatar que os intereses económicos e políticos das oligarquías latinoamericanas, están estreitamente ligados aos intereses do imperio norteamericano e aos das potencias occidentais, cada unha cos seus propios círculos elitistas de poder. Pois só eses intricados lazos de conveniencia mutua a calquera custo, explicarían as relacións de complicidade que cada día evidéncianse entre elas e que se mostran descaradamente, e de forma moi particular nos escenarios multilaterais, con actuacións desgraciadas que violentan a legalidade internacional e a xustiza.
Aquí abro unha paréntese para poñer un exemplo, pequeno e puntual, e certamente case doméstico, pero coa capacidade de ilustrar “para o lector máis intelixente” esas relacións de complicidade nos ámbitos que nos incumben. Refírome ao caso de Leopoldo López, pai do seu homónimo, o ultradereitista e violento prófugo da xustiza en Venezuela, que chegando a España en 2014, foi nacionalizado en moi poucos meses, para ser proxectado en 2019 como deputado español ao Parlamento Europeo polo Partido Popular. Pecho a paréntese.
De maneira que estamos a falar verdadeiramente dunha estreita relación de socios. Uns máis importantes que os outros. Estes máis subordinados a aqueles, segundo o seu grao de poder real no escenario xeopolítico. Pero todos eles con acumulada experiencia histórica do control dese poder en función dos seus intereses económicos. Sen nada de principios, amoralmente, sen ningún tipo de respecto pola verdade, pola democracia tan nomeada, ou polo destino da sociedade mesma, máis aló do seu hipócrita discurso sobre “as liberdades”.
Os intereses económicos e políticos das oligarquías latinoamericanas, están estreitamente ligados aos intereses do imperio norteamericano e aos das potencias occidentais
Hai que recoñecer, por outra banda, que é ben certo que os EEUU de América do Norte non teñen ningún empacho en admitir abertamente esa relación de complicidades para a dominación. Son absolutamente desvergoñados niso. Basta con escoitar por uns instantes ao señor Pompeo ou a calquera outro voceiro desa banda de delincuentes imperiais. Pero tamén é certo que á nosa vella Europa cústalle un pouco máis recoñecer os seus vicios, talvez por unha cuestión de elegancia e de coherencia formal, nunca esencial, coa civilizada roupaxe con que vístese cada día. Aínda que os feitos sexa imposible ocultalos. E sobre todo o impacto dos feitos, que revela a dobre medida e o dobre discurso das súas actuacións nos escenarios internacionais.
Todo isto vénme á mente nestes días, a partir do falaz informe sobre Venezuela, elaborado a distancia por un “equipo independente”, de mercenarios xurídicos, moi ben pagados por certo, concibido e elaborado ao servizo das estratexias imperiais despregadas contra a miña querida patria bolivariana.
E anoto o seguinte, para rematar esta nota sobre o descarado rostro da complicidade: fagan o que fagan, non conseguirán dobregarnos. Porque nós venceremos.
