Por vez primeira desde 2011, o seu primeiro descenso da era moderna, a que liderou Lendoiro, o Dépor estará no mínimo dúas temporadas consecutivas na Segunda División. O exercicio 2018-2019 foi un completo fracaso. A xuízo de todos os analistas, tiña o plantel máis compensado e con máis talento da categoría. Só estivo á altura das expectativas no primeiro terzo do campionato. Despois extraviouse estrañamente e só foi quen de se reanimar contra todo prognóstico após a demisión de Tino Fernández, unha remontada épica que lle permitiu engancharse in extremis (regalo do Cádiz incluído, aquela derrota na casa dos andaluces fronte ao Estremadura) á promoción polo ascenso. Foi un espellismo, trufado de grandes doses de fortuna na eliminatoria co Málaga (até tres balóns enviou aos paus Ontiveros). A dura realidade agardaba xusto a un milímetro da gloria. En Son Moix o pano caeu sobre un equipo sen alma, absolutamente superado por un Mallorca febril, envalentonado perante a proposta rañicas de Martí, amarrategui na formulación do xogo, inconcebíbel que entregase o pivote no centro do campo a un Vicente que nen de lonxe ten físico para un partido que calquera podía intuír ía ter máis que ver coa metalurxia do que co ballet.
Na retórica pre-macht, nas declaracións previas de adestrador e xogadores, o Dépor enfatizou que non había nada feito. Porén, o Dépor xogou exclusivamente a administrar a renda de Riazor. A disposición do Mallorca foi a contraria: todo podía gañarse nos 90 minutos de Son Moix. O equipo galego continuou prendido no episodio riazoreño, atrapado quizá pola má consciencia de non ter aproveitado suficientemente na casa a superioridade numérica da que gozou durante 50 minutos (só conseguiu un gol despois da expulsión de Pedraza). Se te abstraes do aquí e agora es equipo morto a estas alturas do campionato e con tanto en xogo. Foi o que aconteceu nas illas, nomeadamente nunha segunda parte voraz dos locais fronte a unha escadra branquiazul desanxelada, exposta ao atropelo dun rival que, nomeadamente por banda esquerda, desarbolou unha e outra vez a zaga coruñesa. Martí leeu mal o partido. Nunca entendeu de verdade que a clave non estaba en conter a desbocada paixón mallorquinista (non hai outro como Bergantiños na recámara, non había plano B defensivo), senón en colocar un gol na portería de Reina. Un gol e bastaba. Se tivese tido esa clave realmente na cabeza nunca tería deixado na banqueta de inicio os seus mellores argumentos ofensivos, Fede Cartabia e Carlos Fernández. Cando os puxo sobre o campo, non é que fora tarde, é que o vendaval do Mallorca xa varrera o Dépor do campo.
E agora? Agora o Dépor vai ter que se manexar en Segunda División cun orzamento de equipo de Segunda División. A diferenza entre unha e outra categoría son, en concepto de ingresos, 50 millóns de euros grosso modo, segundo as estimacións do presidente do clube, Paco Zas. O engruñamento financeiro dificilmente permitirá que o Dépor poda reter os seus futbolistas de maior talento. Vaian preparándose para atravesar o deserto.
Real Mallorca: Manolo Reina, Joan Sastre (Xisco Campos, min. 87), Valjent, Raíllo, Estupiñán, Baba, Aridai (Abdón Prats, min. 52), Salva Sevilla, Dani Rodríguez, Lago Junior e Budimir (Àlex López, min. 84).
RC Deportivo: Dani Giménez, Bóveda (Diego Caballo, min. 88), Domingos Duarte, Pablo Marí, Saúl, Vicente Gómez, Edu Expósito, Pedro, Borja Valle (Fede Cartabia, min. 79), Nahuel (Carlos Fernández, min. 30) e Quique.
Goles: 1-0 Budimir (min. 21); 2-0 Salva Sevilla (min. 62); 3-0 Abdón Prats (min. 82).
Árbitro: Pizarro Gómez (c. madrileño). Cartóns amarelos a Joan Sastre (min. 50), Domingos Duarte (min. 54), Borja Valle (min. 56), Pedro (min. 78), David Simón (min. 86), Manolo Reina (min. 86) e Salva Sevilla (min. 89).
Incidencias: Unhas 20.000 persoas, entre elas por volta de 500 deportivistas, nas bancadas de Son Moix.