En febreiro de 2012 entraba en vigor unha reforma laboral aprobada polo goberno de Mariano Rajoy co argumento de que era precisa para xerar as condicións necesarios para a creación de emprego nun contexto de forte crise económica. Desde 1980 no Estado español decorreron unha ducia de reformas que afectaban o Estatuto dos Traballadores e desde o inicio da gran crise saíran adiante 2 reformas laborais impulsadas polo PSOE (2010 e 2011). Mais a feita polo PP presumíase xa de inicio como, en palabras dos sindicatos, un golpe dirixido a derrubar as conquistas laborais e sociais de décadas de loitas da clase traballadora.
Desde a súa aprobación até o de agora en Galiza perto de 40.000 traballadores foron sometidos a un expediente de regulación de emprego (ERE)
Pasaron xa 43 meses de aplicación desta reforma. O PSOE vén de recoñecer esta semana que, de gobernaren, mantería tal e como agora aspectos da mesma como os relativos á indemnización por despedimento. Unha afirmación que fan os socialistas emendando as súas propias manifestacións ao longo destes tres anos e medio. Xa Núñez Feijóo, no debate do estado da Nación, lle reprochou a Méndez Romeu, portavoz do PsdeG, o “duplo discurso” socialista, dixo o presidente, que promete unha cousa nos mitins para despois nas xuntanzas coas empresas do IBEX35 afirmar que “non tocaría a reforma laboral”.
Que significou?
Mais que significou esta reforma? Para sindicatos como CIG ou LAB, entre outros, unha precarización do mercado de traballo e unha devaluación salarial. Crear un mercado de traballo con man de obra barata e contratos temporais e precarios. Unha reflexión á que os ex-ministros socialistas Jordi Sevilla e Valeriano Gómez -nada sospeitosos de radicalismos- engaden: non serviu para xerar traballo, senón para repartir o emprego existente en peores condicións.
Precariedade laboral, temporalidade e devaluación salarial son as tres consecuencias da reforma, coinciden os diferentes sindicatos
O PP falaba da reforma como precisa para dúas cuestións: protexer o emprego existente e aumentalo, e reducir a temporalidade. Os dados amosan que, de ser certas esas finalidades, o resultado foi exactamente o contrario. Os despedimentos colectivos e individuais aumentaron en 2012, 2013 e 2104. Desde a súa aprobación, até o de agora en Galiza perto de 40.000 traballadores foron sometidos a un expediente de regulación de emprego (ERE).
A precarización do emprego en Galiza levou a que 300.000 asalariados cobren menos do salario mínimo e máis dun 45% non cheguen a mileuristas. A devaluación salarial foi un dos efectos da reforma do PP. Outra, a temporalidade. En setembro xa un terzo dos contratos laborais asinados no noso país era por menos dunha semana de duración. O 95% destes acordos son con carácter temporal
Os tribunais, o maior freo
Unha das trabas que o goberno de Rajoy se atopou na aplicación da reforma laboral e que probabelmente non agardaba encontrar foi a da xustiza. Se ben o Tribunal Constitucional avalou a reforma, o Tribunal Supremo cercenou preceptos fulcrais da mesma, como cando defendeu a vixencia dos convenios colectivos alén a súa caducidade. Ou cando os tribunais botaron para atrás centos de despedimentos colectivos e ERES impulsados ao abeiro da reforma do PP.
