Carta para o irmán Foxo dende Bruxelas

Bruxelas, xulio de 2014 

Benquerido amigo Foxo, 

Envio esta carta dende Bruxelas.  Estes son os últimos días que estou aquí antes de chegar para a o Día da Patria, día no que agardo chegue por correo a carta que con tanto aprezo mando dende estas terras flamengas  nas que tamén un día estivo Castelao. 

Recebin a túa carta con moito agarimo, co sentimento de pertenza colectiva e co orgullo de sermos membros do mesmo proxecto de Nación, dos mesmos valores humanistas e do ollar cara o mundo. Eran momentos intensos, despois dunhas eleccións difíciles, despois de dar unha reviravolta polo noso pequeno gran País, na escoita, na achega e no contacto con tanta xente boa e xenerosa que traballou sen pausa. Cando a lin, deume un chimpo ao corazón. Eu emociónome por estas cousas, as humanas, as feitas dende dentro, as que ademais de ter tenrura de compañeirismo, teñen o pouso da comprensión colectiva do que fomos, do que somos e do que seremos, como Pobo e como persoas que o conformamos. Gardo aquela carta no meu peto para a vida. O sorriso non colle neste papel. 

"A aprendizaxe de Bruxelas que levamos feita, contra vento e maré, construindo e reconstruindo, con escano e sen escano, configura esa nosa visión do mundo, internacionalista, solidaria, co respeito a outros Pobos e coa esixencia de respeito cara o noso, xusta e igualitaria".

A aprendizaxe de Bruxelas que levamos feita, contra vento e maré, construindo e reconstruindo, con escano e sen escano, configura esa nosa visión do mundo, internacionalista, solidaria, co respeito a outros Pobos e coa esixencia de respeito cara o noso, xusta e igualitaria. Foi un sumatorio de presenza da nosa Nación que transcendeu nestes anos mesmamente ás nosas siglas do BNG, foi máis, foi ter representado, defendido e cultivado a pranta viva da Nación Galega. Porque as nacións son seres vivos que hai que regalos, mimalos e podalos, máis ás que nunca hai que cortar as  raiceiras. Raiceiras de identidade, raiceiras que nos fan existir no mundo como Pobo. 

A realidade que nos toca vivir está amudar constantemente. O paradigma da mundialización neoliberal caeu nesta poliédrica crise que padecemos e as resistencias a que remate son amparadas polos poderes financieiros e fácticos, xunto co imperialismo dos medios de comunicación uniformizadores que anulan realidades como a nosa, que minten sobre as masacres como a de Gaza ou que emiten cantos de serea para milleiros de persoas que viven na miseria xalundes,  e xa tamén aquí con gobernantes reaccionarios que fan políticas con vendas nos ollos. Por iso dende a realidade nacional galega debemos entender o relativismo da nosa situación no mundo, que non é allea a ese mundo globalizado por interese que se caracteriza por unha situación cada vez máis forte de desigualdade, de inxustiza social e de depredación medio ambiental. Nese contexto, a idea de solidaridade vai unida á nosa defensa de Galiza como nación, porque como decía Johan Vicente Viqueira, “ser galegos implica tamén un compromiso coa humanidade”. 

Esa solidaridade nacional e internacional foi o eixo central do noso traballo no Parlamento Europeo, do que teño orgullo, entusiasmo, ilusión; traballamos con iniciativa e abrimos un vieiro importante, unha presenza, hai un antes e un despois da presenza do BNG en Europa, tanto no eido da defensa do País como no eido internacionalista, e debemos ter autoestima para lembralo, para reivindicalo e para transmitilo, claro que si, como humildemente fixemos nesta campaña. E digo humildemente porque a humildade é unha virtude e sabemos que sen ela non se pode facer política. Como decía o galeguista Lois Tobio no seu libro “As décadas de T.L. “foi fermoso vivir coa ilusión de estar axudando a restaurar a vella casa común, encanastrada por alleos e alleeiros, para despois enriquecela con novas construccións”. Esa é a nosa aportación, unha nova construcción con bimbios solidarios, con relacións igualitarias entre os Pobos, con liberdade, con paz, con cara de muller e de home, de xeracións pasadas, presentes e futuros, con respeito pola pluralidade e a diversidade en todos os eidos e sobre todo, con humanidade de ter sensibilidade cara os problemas, e non ser impermeable.E en especial abrimos un marco de relacións internacionais moi importante, de sumar con Pobos irmaos moitos dos que van estar con nós o 25 de xulio, dende tantos faros no mundo. Non deixamos oco para non tratar nengún tema, falamos de todo, e así vai seguir sendo nesta lexislatura, podes estar seguro como sei que asi pensas e confias, ainda con máis emoción porque a aprendizaxe e un grao e ainda que non temos a exclusividade de nada nen iso pretendemos, si que temos o orgullo de abrir a xanela europa, de que Galiza estivera e fora escoitada, de ter dado todo o mellor de nós para as galegas e os galegos. No Parlamento Europeo todo o mundo recoñece este feito singular, e nós temos a suficiente grandeza política para ver e comprender moitas cousas e tamén asi esperamos que sexa comprendido por quen queira escoitar  na nosa sempre man tendida a facer País.

"Como decía o galeguista Lois Tobio no seu libro “As décadas de T.L. “foi fermoso vivir coa ilusión de estar axudando a restaurar a vella casa común, encanastrada por alleos e alleeiros, para despois enriquecela con novas construccións”

Amigo, non foi fácil e hai pegadas de moitos temas que para acadalos levaron meses e anos de traballo, sumando, construindo, unindo, e o que pode semellar que ven da nada é un producto do traballo e dos xeitos de actuar naquela institución, sumando. Pasamos por moitas etapas, con escano, sen escano, máis sempre tivemos presentes a mesma idea, se estamos ali, é porque o Pobo quixo, porque somos necesarios, e porque non renunciamos a que Galiza sexa unha nación nen aquí nen alá. 

E aquí estamos, novamente, botándolle auga ás raiceiras, cun pé no Pais e outro en Bruxelas, coas mans no tinteiro, co corazón na Galiza, en pé!. Brila o sol. Nuns intres, baixarei ao buzón da Place Luxembourg para mandar túa carta. Logo voltarei á faena desta nova etapa, coa ilusión e o entusiasmo de sempre.

Despídome con agradecemento e conmovida polo detalle, co habitual saúdo que usaba Suárez Picallo na Galiza expatriada, esa que hoxe tamén existe por outras causas e que non debemos esquencer:  Saúde e Terra Ceibe.  Irmán Foxo,  vémonos en Compostela no Día da Patria Galega!.