A escola para as contas, o barrio para as aventuras, e a casa das irmás Díaz para esas cousas que, segundo miña nai, unha moza debía saber e ela non estaba disposta a ensinar.
Cruzaba o campo de fútbol, a avenida, e, cando xa o sol me empezaba a picar no lombo, chegaba ao portón azul celeste.
Co seu peiteado lustroso de laca, asomaba a cabeza da irmá que me tocaba ese día.
Ao longo da semana, ocupaba as tardes cunha clase diferente cada vez: olaría, porcelana rusa, macramé, gancho, bordado, perruquería e, por descontado, corte e confección.
Pero se unha tarde arelaba era a que me tocaba de mestra, Elena. De todas as Díaz, que nunca souben exactamente cantas eran, ela era a única bendecida (ao decir das veciñas) coa maternidade.
Adoraba sentarme na súa sala de estar mentres ela facía por explicarme a puntada oculta, eu perdía a mirada na foto dese fillo ao que non se lle coñecía pai.
Era detective en Bos Aires! Para unha nena de 11 anos, que acababa de descubir a Philipe Marlowe, esa fotografía, as cartas con selos de “por avión”, as historias que súa nai contaba con ollos refulxentes, eran un pasaporte ao degoxo.
Non o cheguei a ver nunca, pero as primeiras fantasías do meu corpo, durante unha chea de tempo, empezaron sempre cun detective en gabardina que petaba na porta.
Volvía para a casa inventando diálogos e tórridos abrazos baixo a dourada luz dun farol.
Así descubrín que hai que amar tan só a quen che pinta na alma un sorriso tan grande e luminoso como o daquelas tardes.
