Juan Carlos I é o ex que te deixa por mensaxe. Todas coñecemos a historia. Faino con ese estilo –ou falta del– que esquiva admitir calquera erro pola súa parte, sen a deferencia de alimentar o teu ego co trillado "non es ti, son eu". O argumento, máis ben, correspóndese cun durísimo "non me deixas ti, que te deixo eu", seguido dun anuncio de fuga a un destino misterioso. Porque pobre del como se teña que explicar.
Coa diferenza de que a mensaxe é unha carta e o receptor o seu herdeiro, a fuga do emérito déixanos a todas con ese sabor amargo da persoa primeiro zarandeada e despois deixada, que non ten nin o beneficio de mandar a outra a fritir espárragos e obrigala a responder polos seus actos. Por iso non é un desterro nin un exilio: é a fuxida do ex máis covarde.
A fuga é o punto final dunha historia na que quen escribe o signo ortográfico é o que máis importa. A relación que comezou cando pensaches que el cambiaría a túa vida, que te salvaría dos demos do pasado, mudou nun desenlace protagonizado polas meteduras de zoca, os perdóns insípidos e prefabricados e os enganos que foron saíndo á luz. Hai anos que comezaches a quedar coas túas amizades sen que el viñese mentres vivía a vida tola cos seus colegas de esmorga, sen o máis mínimo remordemento por saber que ti lle pagabas os vicios.
É a escapada do que colle os teus cartos para o billete de avión, pandemia mediante, e salta á outra póla mentres os que quedan aquí piden que sexas agradecida, que teñas memoria, e culpan a súa amante por facer que el perdese a cabeza. Sorte que esta non é unha historia de amor.
