A pobreza na Galiza ten cara de muller traballadora

A CIG vén de facer público o informe sobre a situación laboral das mulleres na Galiza en 2022, que amosa que novamente son as mulleres -xunto coas crianzas e as mozas- as que en maior medida padecen as crises económicas e as que sustentan sobre o seu traballo e o seu corpo o peso das mesmas. A finais de 2021, o índice de pobreza aumentaba na Galiza para mulleres e crianzas alcanzando o 34% no caso das mozas (informe Estado da pobreza en Galiza, EAPN Galicia), incremento atribuído á situación das familias monomarentais con fillas no noso país. No informe sinálase que mentres nos homes o índice de pobreza baixa, nas mulleres sucede o contrario, porque cada vez son máis as que, accedendo ao mundo do traballo, fano en precario, converténdose en traballadoras pobres. Tamén cabe sinalar a situación das idosas, onde existe unha fenda aínda maior, derivada da gran cantidade de pensións mínimas e non contributivas entre as mulleres galegas, consecuencia da forma en que as traballadoras acceden ao mercado de traballo. O informe da central sindical sinala que o incremento de poboación feminina ocupada é resultado da incorporación ao mercado laboral das mulleres migrantes, que supoñen a maioría dos novos contratos. Este incremento, en principio positivo, ten como contraparte que o 84,7% das mulleres traballadoras en Galiza fano nalgunha actividade relacionada co sector servizos, o sector con máis temporalidade, peores salarios e condicións laborais. Dáse a circunstancia de que todo o emprego feminino creado en 2022 foi no sector privado, por iso unha primeira lectura positiva dá paso a concluír que cando o emprego aumenta nos sectores feminizados, que son tamén os peor pagados, o progresivo empobrecemento das mulleres traballadoras galegas continúa mesmo en épocas de certa recuperación do mercado de traballo. Temporalidade O emprego feminino na Galiza está directamente ligado á temporalidade, a maior parte dos contratos temporais e das reducións de xornada danse nas mulleres traballadoras. Coa desaparición dos contratos temporais após a reforma laboral do goberno PSOE-UP vendeuse a desaparición desta temporalidade, mais a realidade é que as mulleres continúan a ter empregos precarios, e a pedir o maior número de reducións de xornada, só que agora son os contratos fixos/descontinuos -que aumentaron un 787% e dos que descoñecemos duración e xornada- os que ocupan ese lugar, mesmo os contratos indefinidos por horas, grazas ao despedimento barato que non modificou esta reforma. As mulleres traballadoras seguen a ser as que ocupan tamén as xornadas parciais -0 77% das traballadoras a tempo parcial son mulleres-, que implican temporalidade e precariedade no emprego. En 2022, por exemplo, o 54,5% dos contratos de xornada parcial asinados por mulleres tiveron unha duración inferior ao mes e a taxa de temporalidade das mulleres segue superando en 5,5 puntos a dos homes. Son estas condicións laborais as que empobrecen as mulleres, pois os salarios son consecuencia das mesmas e estas vidas laborais son as que posteriormente condenan as mulleres traballadoras galegas ás pensións máis baixas e a unha maior pobreza no fin da súa vida. Podemos facernos unha idea da situación salarial das mulleres co dato de que o 65,5% das asalariadas non chegaron en 2021 ao salario medio das traballadoras galegas -18.000 euros- e para o 20,7% das mulleres asalariadas, os ingresos brutos foron inferiores aos 2.946 euros anuais. Salarios dignos Nos últimos anos, unha das medidas do goberno PSOE-UP para paliar a pobreza dos e das traballadoras foi a subida do salario mínimo (950 euros en 2021, 1.000 euros en 2022 e 1.080 en 2023) que afecta sobre todo aos salarios máis baixos -maioritariamente femininos-, unha medida que resulta totalmente ineficaz para as traballadoras galegas, pois é a parcialidade, a temporalidade e a precariedade o que cómpre resolver para garantir salarios dignos. Na Galiza, entre as persoas que non alcanzaron o SMI -o 42,4% das mulleres- a presenza das mulleres é 15 puntos porcentuais superior á dos homes. As mulleres traballadoras galegas son, por tanto, moito máis pobres que os homes. Até os 46 anos as mulleres non acadan os 20.000 euros brutos anuais de ingresos -que os homes alcanzan 10 anos antes- con todo o que iso implica para a xestión da vida e a independencia económica que tantas veces pesa en contornos onde existe violencia machista. Ás portas dun novo 8-M, motivos para reivindicar e loitar polos dereitos das traballadoras galegas hai de sobra.