—Cal é o principal motivo que lles leva a rexeitar esta reforma?
O principal motivo é que non hai nin derrogación das reformas laborais nin recuperación de dereitos. Mantén intactas as partes máis lesivas e a totalidade da reforma de 2012 do PP e de 2010 do PSOE, que foran motivos de folga xeral. Estamos ante unha reforma fraudulenta que non avanza na consecución de novos dereitos e consolida un marco de precariedade e inseguridade laboral.
É a reforma idónea para o capital nun momento de cambio profundo da economía pola descarbonización e a dixitalización, ademais de ser inxusta no social e, como todo o que sucede no Estado español, tremendamente centralista e negadora dos marcos propios de relacións laborais, como o galego.
—Que consecuencias vai ter a reforma para a Galiza?
Pois, ademais de reforzar os instrumentos dos marcos estatais fronte ao marco galego na negociación colectiva e noutros ámbitos, a reforma chega nun momento no que estamos en permanente proceso da crise social e industrial. Ademais, nos sectores que manteñen o emprego, a precariedade e a temporalidade vaise manter pero con outras denominacións.
—Cales son, na súa opinión, os aspectos máis lesivos?
Para nós o seu deseño fai sentar as bases do mercado laboral en dous piares negativos: o despedimento case libre e un cambio normativo que non vai rematar coa permanente temporalidade e precariedade.
A reforma consolida, dez anos despois e a través do diálogo social, a reforma imposta unilateralmente por Mariano Raxoi.
Por tanto, as facilidades para despedir e as indemnizacións por acometer eses despedimentos baratos mantéñense como están. Non se recuperan os salarios de tramitación, non se recupera a nulidade dos despedimentos en fraude de lei...
Nos despedimentos colectivos, nas modificacións substanciais das condicións de traballo e nos ERTE segue sendo a patronal a que decide unilateralmente e sen intervención de ningún tipo da autoridade laboral. Ademais, pode seguir mantendo descolgues de convenios.
No caso da Galiza, facilitar o despedimento case libre por fácil e barato nun momento de crise industrial como o que estamos a vivir é brutal, porque todos os episodios teñen así o instrumento lexislativo idóneo para saldar os problemas en favor das decisións empresariais e en contra da continuidade do emprego.
—Cren que, como din os sindicatos estatais, esta modificación da norma laboral vai contribuír a reducir a temporalidade e a precariedade?
Non. A temporalidade e precariedade vanse manter. Consolídase o que se chama a flexiseguridade, que nós dicimos que é xustamente o contrario, a través de toda unha modificación en materia de contratacións que, aínda que se mude a súa denominación e forma xurídica, non logra erradicar a precariedade.
Os índices de temporalidade que temos na Galiza manteranse, aínda que os maquillarán cunha nova denominación para vender unha mellora da realidade, pero non vai ser así.
—UXT e CCOO salientan o consenso como o principal logro.
Non é tal. O que hai é unha entrega total e unha renuncia absoluta de UXT e CCOO en favor dun incumprimento electoral do bloque de coalición, que prometeu que ía derrogar as reformas laborais. Por tanto é un sometemento ás directrices da Unión Europea para acceder ao rescate, que exixen duras condicións.
Nunca máis claro se pode demostrar que o diálogo social é un enterrador de dereitos como estamos a ver, e un lexitimador das peores políticas neoliberais que están a golpear o mundo do traballo.
Levar a interlocución para cambios lexislativos desta índole ao diálogo social é antidemocrático nas formas e nos contidos, demoledor e negativo, porque os sindicatos que temos a condición de máis representativos, no noso territorio, como o caso da CIG ou ELA, nunca fomos tidos en conta. Debera ser un marco de negociación de acordo ás canles institucionalmente recollidas e aos dereitos que temos, igual que acontece na negociación colectiva, onde somos interlocutores e existen unhas mesas constituídas e en función da representatividade de cada quen.
—Que agardan da súa tramitación parlamentaria?
Nós temos interpelado as forzas soberanistas e de esquerdas para que voten non á convalidación, xa que, como vemos nos seus contidos, hai unha consolidación do peor marco laboral do PP e non se crean novos dereitos nun momento tan crítico de crise social, precariedade e temporalidade. Esperamos que o trámite parlamentario sirva para emendar na súa totalidade as formas e o fondo desta reforma laboral, democratizando a consecución dunha derrogación das reformas de 2010 e 2012 e favorecendo a consecución dun marco de relacións laborais máis xusto e máis acorde co que é a necesidade de defender un emprego digno, con dereitos, que responda ás novas realidades que hai no mercado de traballo.