“A CIG transcende os que estamos nela. É o proxecto sindical da clase obreira galega”

Suso Seixo deixa a secretaría xeral da CIG, após 16 anos exercendo esta responsabilidade, para pasar o relevo a Paulo Carril, actual secretario de Organización e que encabeza a candidatura de consenso no VII Congreso da central nacionalista que decorre esta fin de semana en Compostela.

suso seixo
photo_camera suso seixo

Suso Seixo (Curtis, 1952) estivo á fronte da Confederación Internacional Galega 16 anos, un período no que se deron importantes cambios non só no sindicato mais tamén no país e na clase traballadora. Ás portas do VII congreso da CIG, que decorre esta fin de semana, chama a manter o pulso da realidade e dos novos retos e salienta que a CIG estea a piques de ser a primeira central en representación en Galiza (“xa o somos en afiliación e capacidade de mobilización”) sen para elo renunciar nin aos principios nin ao seu modelo de práctica sindical. “Isto é unha obra colectiva”, insiste. Construída a pesar dos “poderes fácticos” existentes no país e ·”aos que non lles somos gratos”. 

-  Neste congreso deixas a secretaría xeral da CIG, responsabilidade que exerciches durante 16 anos. Ás portas desta cita congresual, se miras para atrás, que ves?

-  Que o tempo pasa moi rápido. Aínda teño a imaxe do día en que fun eleito para esa responsabilidade. Foron anos nos que neste sindicato houbo cousas moi positivas. Por exemplo, cando eu me presentei había catro candidaturas tanto á executiva como á secretaría xeral e agora hai unha única candidatura, de consenso. Daquela eramos a terceira central sindical de Galiza e hoxe somos a primeira en canto a afiliación, capacidade de mobilización, infraestrutura e a piques de selo en delegados. Neste sentido, pois, hai unha evolución positiva. O máis negativo é todo o derivado do empeoramento das condicións laborais por mor da crise e das contrareformas laborais destes anos.

“Somos o primeiro sindicato en afiliación e mobilización. Podemos fechar 2017 séndoo tamén en representación”

-  Comezaches no sindicalismo nacionalista moi novo e case desde os seus inicios

-  Empecei organizado en Erga (Estudantes Revolucionarios Galegos), en Compostela, serían os anos 1974-75. Xa no 1976 e 77 colaborei no que fora a constitución do que daquela se chamaba Sindicato Obreiro Galego (SOG). Ou sexa que desde mediados dos 70 estou no sindicalismo nacionalista.

-   Se vos contan daquela o salto que ao longo de todos estes anos vai experimentar o sindicalismo nacionalista o máis certo é que non o crerades...

-           Era difícil de imaxinar, desde logo. Estabas a comezar, a crear os primeiros xermes sindicais, con dificultades enormes, estabamos en anos de clandestinidade, non había recursos de ningún tipo, había pouco coñecemento entre os traballadores do que representabamos, disputabámoslle o espazo a centrais estatais... E todo nun momento de convulsión económica e política. Eran anos con moitas incertezas mais anos tamén dunha actividade enorme. Foron anos dunha aprendizaxe rápida, tivemos que espabilar para poder saír adiante en circunstancias tan adversas.

E, claro, que 40 anos despois teñamos o grao de introdución social que temos en Galiza, que sexamos a primeira central sindical en moitos aspectos...Ademais, todo isto construímolo sen renunciar nin aos nosos principios nin ao noso programa nin á nosa práctica sindical. Uns principios e unhas prácticas, por certo, que non contan precisamente co apoio dos grupos fácticos, nin patronal nin poder mediático nin poder político. Non lles somos precisamente unha organización simpática.

“Para afrontar a situación actual non val calquera tipo de sindicalismo” 

-  Con todas esas circunstancias chegar a onde se chegou é froito de...

- Creo que se amosou que a nosa mensaxe era acertada, que o proletariado galego precisaba de organizacións propias que entenderan a súa problemática e ofrecese alternativas. Mais chegar a onde se chegou é tamén grazas ao esforzo de miles de compañeiros e compañeiras, a CIG non sería o que é se aquí non houbese  miles de traballadores e traballadoras, delegados e delegadas que deron e dan a cara por un proxecto sindical como este. Isto é unha obra colectiva.

- Na presentación deste sétimo congreso dixeches: “Non serve calquera tipo de sindicalismo”. Unha frase coa que en certo xeito marcar unha liña diferenciadora da CIG a respecto doutras centrais, nomeadamente as estatais CCOO e UXT

-  No congreso queremos poñer en valor o que significa o sindicalismo de clase e, no noso caso, de clase e nacionalista, e a necesidade do mesmo. O neoliberalismo vende o discurso de que a loita de clase é algo trasnoitado, que non ten sentido. Nós pretendemos demostrar o contrario. A loita de clases e as diferenzas sociais estanse a agudizar. O capital está aproveitar a propia febleza da clase obreira para tirar abaixo dereitos que tiñamos conquistados e acumular máis poder. Imos cara a un modelo de relacións laborais cada vez máis individualista e iso bate co que é a propia organización dos traballadores. Nese esquema, os sindicatos somos un problema, porque somos os que combatemos que se implante ese modelo.

Mais certo, non serve calquera tipo de sindicalismo. Hai un sindicalismo que tende a integrarse no sistema, colaborar co poder, continuar na política de pacto social como obxectivo estratéxico... Nós entendemos que ese modelo non serve, só serve para perder dereitos, para desmobilizar e para despolitizar a clase traballadora. E o camiño é o contrario. Hai que politizar a clase traballadora, ideoloxizala, levar aos centros de traballo o debate sobre o modelo económico, sobre alternativas... Estes debates son fundamentais.

-  A crise acelerou un modelo laboral onde manda a temporalidade e a precariedade. Unhas circunstancias que dificultan máis a posibilidade de organización e resposta en termos clásicos do sindicalismo. Algo que se nota principalmente na mocidade. Está o sindicalismo a saber adecuarse a estas novas realidades?

-   É unha problemática que afecta principalmente á mocidade mais non só. No congreso imos incidir na necesidade de ser un sindicato moi próximo aos centros de traballo, facer un sindicalismo máis áxil, operativo e próximo. Non é que hoxe non o esteamos a facer mais comprobamos que hai que mellorar, ter unha maior implicación, seguimento e, sobre todo, moito contacto coa xente. Había unha dinámica de anos pasados nos que, por resumilo dalgún xeito, a afiliación entrábache pola porta. Hoxe non é así, hai un distanciamento e os sindicatos debemos estar moi alerta desta situación, debemos saber ofrecer alternativas, afrontar os problemas laborais... Que os traballadores nos vexan próximos e operativos. Iso é no que temos que incidir. Non pode ser que a xente que sufra unha problemática laboral tan dura e precarizada vexa a mobilización e o sindicalismo como algo alleo, non como unha alternativa.

-   Estes foron anos nos que a CIG aumentou en filiación, en representación, en dimensión social... Malia que non foron anos estes nos que o nacionalismo ou soberanismo, por definir a idea da que fai parte o sindicato, estivese nos seus mellores momentos nos outros eidos fóra do sindical...

-  Son campos distintos e a percepción da sociedade tamén é diferente. É certo que na sociedade galega estase a dar nos últimos anos un proceso de españolización moi grande e iso ten a súa repercusión en non poucos eidos: cultural, político...No sindical quizás menos porque responde máis ao que é a conflitividade nos centros de traballo e aí a xente mira para aqueles que dan a cara por eles aínda que non teñan unha identificación ideolóxica total co modelo que propón ese sindicato. Hai outra cuestión a ter en conta: na CIG non se deron divisións, a maioría do espectro nacionalista vese implicado aquí. No campo político houbo unha división grande, houbo un traballo de ruptura do nacionalismo e un desgaste enorme mesmo desde o punto de vista social.

- É factíbel que 2017 cando remate sexa o ano no que a CIG sexa a primeira forza de Galiza en delegados?

- Eu teño o convencemento de que vai ser así. Os delegados sindicais teñen vixencia por catro anos, nese período hai anos con maior concentración de eleccións e outros con menos. O proceso destes catro rematou en 2015, onde se elixiron o 60% dos delegados. E no 2015 fomos a primeira forza sindical e no 2016 tamén fomos primeira forza. Hai, pois, unha tendencia clara. Se no 2017 se confirma, e tendo en conta que estamos escasamente a 20 delegados da primeira forza, pois seremos a primeira forza en representación. E teño que dicilo: se houbese verdadeira democracia nas empresas seriamos primeira forza xa hai anos nos centros de traballo. Mais a presión da patronal, a presión que sofren os candidatos da CIG é moi forte, con ameazas de despedimento, despedimentos...

-  Acabar 2017 sendo a primeira forza sindical na Galiza sería un fito, a primeira vez que un sindicato nacionalista o logra. Algo que supoño sería impensábel hai 40 anos, cando se fraguou o sindicalismo nacionalista.

-   De lograrse é un exemplo do traballo e compromiso de miles de compañeiros e compañeiras. E é, ademais, un exemplo de coherencia do modelo sindical que representa a CIG, un modelo participativo, de contra-poder e de mobilización, alternativo ao que representa o sindicalismo español en Galiza. E isto tennos que levar a ter en conta á xente que temos responsabilidades na CIG a decatarnos de que estamos noutro escenario, que este sindicato non é un grupo de xente máis ou menos politizada, de cadros dirixentes; é un proxecto da clase traballadora galega. E iso temos que telo moi presente no noso traballo sindical, nas nosas alternativas. A CIG hoxe é un proxecto sindical que nos transcende aos que estamos na propia organización, é un proxecto sindical da clase traballadora galega e é un proxecto sindical do propio conxunto do movemento nacionalista, da clase obreira galega”.

“Que Galiza non sexa nación soberana afecta directamente ás condicións da clase traballadora” 

  - Como se fragua a candidatura de consenso a este VII congreso e por que considerades que Paulo Carril, até agora secretario de Organización, é a persoa acaída para pasar a ter a responsabilidade da secretaría xeral?

-    A candidatura de consenso naceu da propia dinámica interna que hai na CIG, hai moita coincidencia nas distintas correntes que fan parte da CIG sobre o modelo sindical que representamos. Esa sintonía, tamén sobre a práctica sindical diaria, fai que o lóxico sexa que iso se corresponda con esa mesma sintonía e unidade na candidatura. Algo que acontece tamén nos relatorios. De feito, non hai relatorio alternativo, foron aprobados por unanimidade no Consello Confederal. As desavenencias ou discrepancias que hai dentro do sindicato lévanse tamén desde forma máis natural, están más asumidas e hai mecanismos internos que garanten esa realidade plural e de correntes que existen no noso seo.

Carril é un compañeiro que a pesar de ter pouco máis de corenta anos leva moitos de militancia, unha persoa moi comprometida, cunha enorme capacidade de traballo e que ten levado numerosos conflitos polo que ten experiencia acreditada nese eido. Coñece perfectamente o que é a alternativa que representa a CIG e tamén o funcionamento orgánico da central. Reúne, pois, todas as condicións para poder asumir a secretaría xeral.

- Cal entendes que debe ser o papel do sindicalismo na Galiza actual?

-  Hai unha función inmediata, que é a da defensa da clase traballadora. Un papel que, á vista da precarización de condicións nestes anos, está de completa actualidade. Nós sempre fomos un proxecto que nos definimos como proxecto socio-político, porque entendemos que hai que ir máis alá. As políticas fiscais, industriais, en materia de seguridade social, inflúen de forma determinante  nas condicións de vida da  clase traballadora. Como inflúe o papel que ten  Galiza no ámbito do estado e a Unión Europea, non é o mesmo que fósemos unha nación soberana como que sexamos unha nación dependente, onde moitas destas políticas veñen impostas desde fóra. Cada vez máis as decisións tómaas un poder centralizado en institucións que non teñen ningún tipo de control desde a cidadanía e fai que Galiza xogue un papel periférico, iso é determinante nas nosas condicións laborais. O espolio dos nosos recursos, como a enerxía, dos nosos aforros, a condena á emigración. Todo iso ten a ver coa falta de soberanía, coa ausencia de mecanismos para nós mesmos como país para ofrecer outras alternativas.Nós temos en conta todos eses factores porque afectan de forma directa ás nosas condicións laborais e de vida como traballadores.  

Comentarios