O inverno fixérase longo. Chovera moito e os traballos estaban un pouco atrasados. Os veciños de Sendelle, aproveitando que o día viñera enxoito dispúñanse a retomar o labor da ata. Pola Taúña andaba o avó Perfecto e o Sr. Salvador do Cruceiro, os do Gil e os do González andarían pola Barxa, os do Carrasco facían o mesmo na Ouveira, e os da Meleira seguro que andaban polo Couto. Así, todos os veciños dispúñanse a adiantar un pouco o traballo nun día que, parecía, ía ser de rutina como decote ocorría en Sendelle.
Cando pasaba o tren, sempre se facía unha paradiña no traballo para contemplar aquel aparello fumeante que, co seu rítmico son, percorría a beira do río. Era un espectáculo que admiramos durante moitos anos, e máis naqueles tempos, cando en Sendelle era o único trebello mecánico que se podía contemplar, xa que non existía estrada ningunha, e o medio de comunicarse con outros lugares era a pé ou a cabalo, pois os camiños, polo seu mal estado, so permitían circular os carros de bois.
Na parte “d’alá”, os do Condado dispúñanse a facer os mesmos labores. Entre eles a avoa Dulcinea, que saíra coas ovellas para que pacesen un pouco nas veigas de Sá. Dende alí o espectáculo de contemplar o tren baixar pola costa de Grobas percibíase con máis detalle. Escoitaron un forte ruído e viron como a trincheira caía encima da vía. Chamaron a viva voz pola guardesa da Barxa, de nome Presentación, para que fose avisar o tren, que estaba a punto de chegar, do perigo que corría, pero a xordeira da guardesa fixo inútiles os avisos dos do Condado, e a desgraza foi inevitable. Tal como ía o día, nada facía presaxiar que o seu remate sería tan tráxico, e que quedaría gravado na súa memoria xa para sempre.
[Podes ler a información íntegra no Sermos Galiza 241, á venda na loxa e nos quiosques e puntos de venda habituais]
