Nos procesos, sempre longos, de recuperación dos espazos urbanos máis senlleiros das vilas e cidades nunca existiu unanimidade non só a respeito da maneira de levalos adiante, senón mesmo da necesidade ou non de artellar fórmulas para a súa propia conservación. Apoiados nun pragmatismo curtopracista, foron moitos os críticos coas políticas de preservación e valorización do patrimonio cultural urbano por limitar o desenvolvemento deses espazos e considerar que ía ir en detrimento non só da poboación residente senón tamén de quen desempeña a súa actividade económica nas áreas protexidas.
Eses comentarios apuntan sempre nunha mesma idea: as trabas ás que se enfrontan os donos das vivendas ou edificios á hora de rehabilitar ou reformar as súas propiedades e a lentitude coa que en moitos casos se tramitan os permisos dada a obrigatoriedade de que sexa a Dirección Xeral de Patrimonio quen outorgue as licenzas oportunas.
Galiza ten perto de 700 Bens de Interese Cultural (BIC) no seu territorio. Deles, unha pequena parte, vinte e cinco, teñen a categoría de conxuntos históricos como barrio ou casco antigo polo seu valor patrimonial. Mais non todo o mundo lle dá o mesmo valor e hai non poucas voces críticas que mesmo cuestionan a rehabilitación polas limitacións que, din, leva aparelladas a propia casuística dos barrios.
[Podes ler a reportaxe completa no número 211 do semanario en papel, á venda xa na loxa]
