Unha ateigada praza do Obradoiro deu cabida a preto de mil persoas que quixeron conmemorar os 39 anos de liberdade en Portugal. Con cravos vermellos, histórico símbolo da revolución pacífica que botou do goberno o ditador Salazar, @s alí reunidos repartiron as letras da inmortal canción de Zeca Afonso.
O que estaba previsto era entoar o Grândola unha vez. No entanto, unha vez rematada a primeira volta, de forma espontánea, comezouse un bis que demostrou o sentimento que o himno inspira no pobo galego. Unha vez finalizado, cos puños esquerdo erguidos, agromaron os berros de “independencia” e outros que insistiron: “fascismo nunca máis”.
Mais a do Obradoiro non foi só unha cita para @s que querían conmemorar a caída da ditadura no país veciño. Amais d@s peregrinos e turistas que voluntariamente se sumaron ao acto, agregáronse a el @s estafado@s polo calote das preferentes.
Momentos previos ao inicio do cantar colectivo, unha protesta desenvolvíase ás portas do concello compostelán. Cando saíu entre apupos o seu rexedor, o conservador Ángel Currás, @s manifestantes botaron a correr tras el, malia os intentos de paralos da policía española. Só chegaron até o Parador Reis Católicos, pois os axentes fixeron un cordón para impediren o paso. Así que tras permanecer alí uns instantes, deron volta para se unir ao canto que o alcalde compostelán non quixo entoar.
