Pintor, ilustrador, escultor, cartelista debuxante e elixido por segunda vez presidente da Real Academia Galega de Belas Artes. Manuel Quintana Martelo é un dos pintores galegos máis internacionais da nosa época, con obra exposta por toda a península, os Estados Unidos de América e en varios países europeos. Traballa coa luz urbana e os recursos orgánicos, a vida coa textura na cor e no inerte industrial, nunha mestura que, defende, escapa do bodegón clásico ou a impostura. Formado en Barcelona e inspirado nos materiais da terra que pisa e as cores que transforma, recíbenos no estudio da súa vivenda ao carón de Compostela para falar de traxectoria, reformas -da casa e da obra- e unha "case obsesión" co amarelo, os limóns e os marmelos.
—Ten unha casa magnífica.
É unha casa de pedra antiga, levo anos tentando descifrar a data que aparece no dintel dianteiro pero non sei aínda de que ano exacto é nin de que século, pero ten máis de 300 anos seguro. Alberguei sempre o capricho de vivir no rural, nunha casa de pedra. Un capricho que non volverei repetir (ri)... Restaurar unha casa coma esta, de pedra, é un traballo complicado.
—Mais gañou un estudio interesante.
Si, é pequeno ás veces para o que quero, a obra grande trabálloa en Madrid.
—Agora está a medio camiño entre as dúas cidades?
Si, agora estou aquí porque a situación en Madrid con isto do virus está descontrolada.
—Cantas horas pasa traballando?
Non me preocupo nunca das horas, érgome e comezo a traballar. Hai días que non fago nada porque estou na "pensa", sedimentando. Mais case sempre que remato algo entro nun baleiro, sempre teño o medo de non ser capaz de voltar a facer outra cousa. Pero é temporal, sempre vai aparecer algo, por unha beira ou por outra.
—Vostede non é un pintor realista.
Non. O que pasa é que normalmente hai unha información, ou desinformación, entre esta tendencia hiperrealista e o realismo. Traballo un contexto figurativo, emprego o obxecto como elemento cotiá de uso e manipulación. Interésame o plano de traballo, non tanto a perspectiva ou a profundidade do obxecto. Ás veces dinme que fago hiperrealismo, pero non. Dalgunha maneira traballo a mestura entre abstracción e simulación. Non me formulo que tipo de pintor vou ser, sae como sae.
—É un aprendiz diario, entón.
Si, traballo moito sobre a aprendizaxe dos erros e sobre os esquecementos. Hai cousas que resolves e ao día seguinte non as ves igual, pregúntaste como fixeches iso. Cada día no meu ámbito de traballo é un renacer. Estás nunha posición de encontro de novas cousas. Interésame moito o camiño, os camiños que pode ter un traballo, non sempre é o mesmo.
—Comezou copiando o que lle gustaba.
Si, nese sentido creo que foi debido á época na que fun á escola, ao colexio público de Roxos, unha aldea ao carón de Santiago, estiven alí até os dez anos, tiñamos daquela un mestre que era o demo, era o terror. Creo que non odiei alguén tanto na miña vida. Todos os rapaces daquela escola tiñamos unha excelente caligrafía, por aquilo de "a letra con sangue entra" (ri). Era un tipo baixiño, con aire de mestre franquista, de poder vivo da aldea: curas, mestres… faltaba o boticario.
En fin, que non tiña unha infancia favorábel para as artes. Na miña nenez non lembro ter feito debuxos propios, pero si copiaba cousas que vía nos libros, as ilustracións. Nunca fun un neno artista ao uso. A miña visión era a de entender cousas distintas, probar o que me interesaba. Na miña familia non tiñamos ningún artista ou artesán.
—Descubriuse indo para perito, como tardou tanto?
Ía para perito porque non quería facer carreira, quería pintar e debuxar, polo que me metín alí, xa que era o que me parecía menos complicado. Estudando peritaxe descubrín en Vigo unha cidade que na miña xuventude contaba coa actividade artística máis importante da Galiza, andaban por alí Urbano Lugrís, Laxeiro, Colmeiro… Descubrín unha exposición de Juan Luís, pintor de Cuntis, e pensei que eu tamén podía facer aquilo, impactoume o uso que tiña da cor, esa liberdade, o contexto que tiña… alí rematou a peritaxe. Cheguei a Barcelona sen coñecemento previo de arte. Aló, como en todas as escolas de Belas Artes españolas, estaban dentro do estándar clásico da figuración, a estatua, as modelos, a paisaxe, a anatomía, a perspectiva… Todo estaba dividido por seccións. Cheguei aló sen puñetera idea de arte. Non coñecía nin a existencia de Picasso, no Bacharelato o máis lonxe que cheguei foi Goya. Hai cousas que boto en falta hoxe.
Lembra que podes ler todos estes contidos no Sermos Galiza que acompaña todos sábados Nós Diario. Podes atopalo nos quiosques, na tenda ou para a súa lectura na nube. Se aínda non es subscritora ou subscritor podes inscribirte nesta ligazón.
