Do Xistral á eólica mariña

Un parque nacional é a figura de protección da natureza máxima que os estados poden aplicar. Baixo este manto de protección legal atopamos espazos de extraordinaria biodiversidade e, a maiores, teñen unha característica: a súa representatividade. Neles podemos atopar especies, ecosistemas e paisaxes que son distintivos do estado en cuestión. Deste xeito, cada estado debería ter unha rede de Parques Nacionais, as xoias da coroa. Xa é tarde para reivindicar un Parque Nacional máis para Galiza. É un tren que pasou hai tempo ou, máis ben, que fixeron pasar por riba da biodiversidade e apenas uns cantos ecoloxistas alzaron a voz. Refírome á serra do Xistral. Un lugar excepcional Tanto se a consideramos dende o punto de vista galego como español, a serra do Xistral era un lugar excepcional. Destacaba o extensísimo sistema de turbeiras, tanto de cobertor como de alvéolo, hábitats absolutamente excepcionais na península Ibérica onde o vento arrola o algodón salvaxe. Hai outros lugares que acollen este tipo de ecosistemas mais non nesta magnitude. As turbeiras seguen aí, inda que deterioradas por un dos desenvolvementos eólicos máis salvaxes levados a cabo no estado, as pistas drenan as ladeiras e os muíños rompen a paisaxe mentres as ás de voitres e das bolboretas Erebia epiphron xistralensis e Erebia triaria pargopondalense, subespecies endémicas desta parte do país que viron reducidas as súas poboacións nun 80% dende a proliferación eólica a finais dos 90. As turbeiras son, precisamente, un dos ecosistemas que máis CO2 atmosférico capturan. Todo hai que dicilo: o Xistral agoniza tamén pola moi autóctona e popular proliferación de eucaliptos e o cada vez menos puntual sobrepastoreo. Tería sentido declarar a serra parque nacional actualmente? Mentres, o que si se declarou parque Nacional foi a madrileña Serra de Guadarrama. O Xistral agoniza tamén pola moi autóctona e popular proliferación de eucaliptos Hoxe, o máis probable é que o corredor de aves mariñas máis importante de todo o Atlántico Nordeste, o que pasa por todo o Cantábrico e acada o Atlántico xa fronte a Galiza sexa, ao igual que o Xistral, sacrificado para a produción eléctrica en forma de centrais eólicas. Total, a quen lle pode importar que millóns de aves mariñas poidan verse drasticamente afectadas ben por morte directa ben por ter que se desviar. A historia das bolboretas do Xistral repítese. E non só estamos a falar de aves mariñas. Por aquí pasan cetáceos, co maior animal do planeta, a balea azul, como exemplo senlleiro, que se verán afectados debido á contaminación acústica subacuática que pode ter múltiples efectos negativos sobre os mesmos. Son, tan só, dous exemplos dos moitos impactos negativos destes proxectos. Unha demanda absurda Mentres, asistimos atónitos a como se está a xestar o despropósito. A xustificación marco é o cambio climático do que científicos e ecoloxistas advertiron hai décadas, curiosamente, cando as persoas e familias que hai detrás dos grandes grupos de investimento existentes estaban (e seguen a estar) noutros negocios, como os combustibles fósiles, cando os políticos que agora favorecen estes pesadelos mariños estaban a promover estradas, autoestradas, aeroportos, trens de alta velocidade, turismo de masas, a burbulla do ladrillo, o intensivismo agrícola e gandeiro e un longo etcétera de actividades asociadas a emisións brutais pero moi lucrativas para esas familias e grupos de investimento que nin en disfrazarse se molestan. Agora ben, o incremento da produción eléctrica non conseguiu baixar as emisións de gases de efecto invernadoiro (GEI) e apenas se cobre o incremento da demanda. Porque aquí, xustamente na demanda, é onde hai que actuar se realmente queremos frear as emisións. Pero o realmente máis sorprendente é unha sorte de nova moda pop que cala en ámbitos da esquerda e que fai bandeira do capitalismo verde (oxímoro perfecto) defendendo precisamente os intereses das elites capitalistas fronte á vida, nun senso amplo, coa escusa do cambio climático. "Non hai outra opción", cheguei a escoitar, e iso significa que o que a ciencia e todo o movemento ecoloxista leva explicando décadas sobre a biodiversidade non tiña importancia ningunha e se hai que enviar ao baúl da extinción especies enteiras, faise, total, xa temos colonias felinas e Instagram. E aínda hai máis. A electrificación de todo o sistema é simplemente inviable: non hai materias primas para facelo. De habelas, a súa extracción tería un custo en emisións que faría ferver o planeta."Non hai outra opción" sería un bo lema para deter a demanda absurda de enerxía que sempre vai aos mesmos sitios, aos mesmos petos.