No número 9 da céntrica rúa Padre Feijóo, na Coruña, no noveno andar, mora (aínda) Aurelia Rey.
Malia ter traballado toda a vida e facer as veces de coidadora da súa única familia, unha tía, sobrevive cunha pensión non contributiva de 375 euros e paga 165 polo piso, nunha das zonas máis caras da cidade, onde o aluguer podería superar os 600 euros.
Eis aí a sen-razón do seu despexo. Porén, a familia Pereira, propietaria do edificio, alega que as relacións veciñais son más.
Foi un día intenso. Como se atopa?
Hai que facer forza e non se desanimar, mais isto non deixa de ser unha molestia. Aínda estou xantando agora aquí cunha veciña que veu saber como andaba [son as seis da tarde]
Canto tempo leva nesta casa?
Desde 1979.
Cun contrato de renda antiga...
Non! Non teño ningún contrato que non mo quixeron facer. Entrei aquí cunha tía miña, que xa morreu, coideina eu até a morte, con 90 anos. O piso era dela [María Pereira, a propietaria do edificio] mais xestionábao el [Manuel González, que foi presidente do Deportivo da Coruña] Pagaba 15.000 pesetas, que daquela eran moitos cartiños de Deus, e insistín en que me fixeran un contrato. Dábanme largas porque así non lle pagaban a Facenda.
Cando lle empezaron a poñer trabas?
Xa hai tempo. Xa me chamaran para un xuízo verbal que era unha farsa. Non facían máis que preguntarme se subía e baixaba polo ascensor. De tanto que me aburriron acabeilles dicindo que non, que ía até o noveno andar nun helicóptero. Foi o fillo da dona quen me chamou, e non sei que quería. Agora di a imprensa que lles debo un mes de alugueiro. O mes xa llelo pagara [abril de 2012, cuxo alugueiro demorou en achegar] e como non aparecía no ordenador fixéronmo pagar de segunda. Teño aquí os recibos. Disto hai dous anos xa. Fixéranme xa a corruptela esa para botarme da casa.
Quererán sacar máis diñeiro polo aluguer, ao estar en tan bon sitio.
Eu xa lles pago dabondo! Cando cheguei o piso era inservíbel, non servía para vivir nel. Estaba até sen pintar. Aínda non ten nin quecedor da auga. Mais eu funo poñendo ao meu xeito, e agora quero quedar nel. Non teño por que ir a ningún asilo. Aínda no verán fun á praia, e báñome, e os veciños ben me ven vir coas bolsas da compra. Deféndome perfectamente por min propia, tan ben ou mellor ca ti!
O desafiuzamento estaba fixado para hoxe. Vostede chegou a ver a orde?
Non. O que nos fixeron hoxe foi dunha falsidade tremenda. Estiveron aí os mozos desde a primeira hora da mañá e dixeron que xa podía quedar aquí. Entón foron xantar. E cando marcharon viñeron eles [antidisturbios e funcionari@s xudiciais] Saíulles mal porque a rúa volveuse encher de xente. Eu pecheime aquí con algunhas veciñas. Vimos fotos e cantamos algo para nos distraer. Puxéronlles unha cadea no portal, abaixo, e aquí arriba xa non deron chegado. Se me van botar, se teñen a orde esa, por que non a executan polas boas no canto de mallar na xente?
