Atención ás vítimas de violencia sexual: outro negocio para as empresas do PP

En setembro de 2022 o Goberno do Estado aprobaba a Lei orgánica 10/2022, de garantía integral da liberdade sexual que máis tarde se coñeceu pola lei do 'só si é si'. A polémica sobre a forma en que esta aborda o consentimento sexual impediu dedicar tempo e esforzo a analizar polo miúdo o resto de propostas que esta lexislación, por ser integral e abordar a cuestión da violencia sexual de forma estrutural, incorpora no seu desenvolvemento. Unha lexislación que non limita o seu campo de actuación ao castigo vía Código Penal senón que intervén na creación de recursos para a prevención, detección, acompañamento e reinserción e que inclúe diferentes iniciativas que as administracións deben ir pondo en marcha para a súa aplicación. Entre as moitas cuestións que a lei incorpora, atópase a inclusión da educación obrigatoria en materia de igualdade de xénero e educación afectivo-sexual en todas as etapas educativas, tamén naqueles títulos universitarios relacionados coa docencia, o ámbito sanitario e o xudicial. Asistencia integral Outra das cuestións centrais que recolle a lei é que as administracións públicas promoverán, no ámbito das súas competencias, o dereito á asistencia integral especializada para as mulleres vítimas de violencia sexual. E de entre estes servizos sinálanse os centros de crise 24 horas. Con esta medida o Estado español incorpora na súa lexislación unha proposta que xa hai máis de dez anos aparece no Convenio de Istambul como medida para a loita contra a violencia sexual e que até o momento viña sendo sistematicamente incumprida. A lei prevé que os centros de crise 24 horas ofrezan atención psicolóxica, xudicial e social ás mulleres vítimas de violencia sexual O artigo 25 do Convenio de Istambul establece que os estados deben "permitir a creación de centros de axuda de emerxencia para as vítimas de violacións e de violencias sexuais, apropiados, facilmente accesibles e en número suficiente para realizarlles un recoñecemento médico e médico forense, darlles un apoio vinculado ao traumatismo e consellos". A lei prevé que os centros de crise 24 horas ofrezan atención psicolóxica, xudicial e social ás mulleres vítimas de violencia sexual, familiares e persoas do contorno destas e que esta atención se brinde baixo os criterios de atención permanente e actuación urxente cun acompañamento e información telefónica e presencial as 24 horas do día todos os días do ano, unificando a resposta institucional nun só organismo. Unha iniciativa deste tipo implica unha mudanza de paradigma na abordaxe das administracións da violencia sexual e a súa posta en marcha require da coordinación coas administracións autonómicas, con este obxectivo realizáronse diferentes conferencias sectoriais de igualdade para abordar o financiamento e os criterios territoriais, xa que os centros son financiados polo Ministerio de Igualdade a través dos fondos europeos de recuperación. En outubro de 2023, o prazo inicial previsto para a creación dos centros, que era o 31 de decembro de 2023, adiouse ata decembro do 2024 posto que a maioría das CCAA non os crearan, entre elas Galiza. Xestión privada A Xunta de Galiza anunciou en 2022 a apertura destes centros, que inicialmente eran catro e finalmente ficarán en cinco, lonxe de cubrir as sete áreas sanitarias do país. Este verán a Xunta de Galiza, en mans do PP, anunciou que a xestións destes centros de crise 24 horas será privatizada, en liña coas políticas liberais de desmantelamento do público que mantén o PP. O BNG informaba este verán desta privatización ao coñecer a existencia dunha licitación en cinco lotes para "servizo denominado xestión de centros de crise 24 horas para mulleres vítimas de violencia sexual" co obxecto de cubrir a través de empresas multiservizo, sen persoal público, os servizos que se situarán no Hospital Novoa Santos de Ferrol, no Hospital Álvaro Cunqueiro de Vigo, no HULA de Lugo, no Centro de especialidades en Ourense e no Hospital Gil Casares en Compostela. A previsión da Xunta de Galiza é que os cadros de traballadoras consten de sete profesionais (tres psicólogas, dúas traballadoras sociais e unha asesora xurídica) o que non garante que se poidan cubrir as 24 horas os 365 días do ano como indica a propia lei. Neste caso, como en moitos outros, a privatización do servizo implica precariedade para as traballadoras, que non serán persoal da Consellería, e por tanto a mingua na calidade do servizo que repercute directamente nas usuarias. Un servizo que nace para dar resposta a unha necesidade social e que o Partido Popular pretende converter nun negocio para os de sempre.