Ás 15.10 do 13 de novembro de 2002 foi o punto de partida dos días agónicos que precederon o afundimento do Prestige. Nese momento, un forte estrondo deu paso ao escoramento do buque, do que comezaba a saír fuel. Apenas cinco minutos após, solicitábase a axuda dos servizos de resgate. O barco atopábase a unhas 28 millas do cabo Fisterra. A próxima segunda feira, 13 de novembro, comeza o 15 aniversario do desastre do Prestige, un desastre cuxo punto álxido chegou o 19 de novembro de 2002, cando o petroleiro afundiu e provocou a maior catástrofe ecolóxica na historia da Galiza e, con ela, unha inmensa mobilización social e política que desembocou na plataforma Nunca Máis.
Quince anos, pois, das declaracións do hoxe presidente do Goberno central, Mariano Rajoy, que por entón ocupaba a Portavocía do Goberno central, en que dicía: “salen unos pequeños hilitos, hay cuatro, en concreto, los que se han visto, regueros solidificados, con aspecto de plastilina en estiramiento vertical”. Dez días após de comezaren a saír as 67 mil toneladas de fuel tinguiron de negro a costa galega e afectaron as portuguesas e francesas, Rajoy sinalaba que “no es en ningún caso una marea negra, se trata solo de manchas muy localizadas”. Palabras que evidenciaban unha xestión pésima desde Madrid, con decisións erróneas e explicacións esperpénticas por parte dos responsábeis do Partido Popular, a comezar pola decisión adoptada polo Ministerio de Fomento, dirixido entón por Francisco Álvarez Cascos, de afastar o buque o máis posíbel da costa, “que lo lleven al quinto pino!”, ordenara o ministro. O buque descagara perto de 6 mil toneladas ao achegarse á costa, mais botou moita máis cantidade cando, após as ordes do Goberno central, foi afastado da costa para rachar en dous a 260 quilómetros de Galiza.
[Podes ler a reportaxe íntegra no Sermos Galiza 271, á venda na loxa e nos quiosques habituais]
