Eis o número 153 de Sermos Galiza. Unha capa en que salientan tres temas, abordados en 6 páxinas. Na parte alta temos a entrada para unha radiografía da pobreza e a exclusión social na Galiza. Unha pobreza crónica, -tamén unha crónica da pobreza-, que afecta a cada vez máis persoas. No fondo Manuel María, as Letras Galegas e as Irmandades. E no centro, titular, topamos con Grecia no horizonte. Será o mesmo horizonte en que viaxa a utopía? Si, a que dicía Galeano: “A utopía está no horizonte. Camiño dous pasos e ela afástase outros dous. O horizonte vai dez pasos máis alá. Daquela, para que serve a utopía? Para iso, serve para camiñar.”
Si, é a quimera, o soño, o ideal dificil de realizar, mais non imposíbel, o que podemos deducir da capa do Sermos, mais tamén é a utopía no sentido en que a ideou Thomas More no seu Libro do estado ideal dunha república na nova illa da Utopía (O libro, escrito entre 1515 e 1516, ten pois 500 anos, está dividido en dúas partes e parece inspirado nas narracións fantásticas que Américo Vespucio realizou do “Novo Mundo” )
"É a quimera, o soño, o ideal dificil de realizar, mais non imposíbel, o que podemos deducir da capa do Sermos, mais tamén é a utopía no sentido en que a ideou Thomas More"
É ese viaxar cara o horizonte da soberanía que arranca nas Irmandades, que recolle Manuel María, que se afasta por veces; mais tamén é a illa da Utopía de More que defende a liberdade relixiosa, a tolerancia, o dereito á soberanía alimentar e a igualdade social.
“Así, cando ollo esas repúblicas que hoxe florecen por toda a parte, non vexo nelas -Deus me perdoe! máis do que a conxura dos ricos para se procurar as súas propias comodidades en nome da República. Imaxinan e inventan toda sorte de artificios para conservar, sen medo a perdelas, todas as cousas de que se apropiaron con artimañas, e tamén para abusar dos pobres pagándolles polo seu traballo tan pouco diñeiro como poden. E cando os ricos decretaron que tal invento se leve a efecto en beneficio da comunidade, isto é, tamén dos pobres, axiña se converten en leis”
Mais ese horizonte que centra a capa de Sermos tamén pode ser o que visualiza Manuel María no seu poema Arcadia, recollido no libro Oráculos para cabaliños do demo (1986)
DURANTE toda a miña vida andei
a soñar, longa e fondamente,
coa Arcadia marabillosa, lonxana
e lexendaria.
Viaxei á Grecia
e, con ollos atentos e avarentos,
contemplei a Arcadia: é unha
paisaxe de oliveiras e penedos,
gris e brava, onde hai un pobo,
pequeno e miserento, chamado
Paradisus: nada menos.
Todo
era árido, pobre e desolado.
Entón fechei os ollos cara afora
e abrinos cara a dentro.
E puiden
ollar a Arcadia feliz e verdadeira
Pois iso, que o Sermos nos abra os ollos tamén cara a dentro. Non deixen de ler o número 153.