- Hai unha parte importante da sociedade galega, nomeadamente na mocidade urbana, que desconectou do BNG e do nacionalismo. Como se pode actuar aí?
- A sociedade galega cambiou moito en moi pouco tempo e quizás non sempre tivemos un discurso ou práctica que fose acaída a ese cambio tan importante. Mais, sabendo iso, si que temos claro que non damos nada por perdido. Sabemos que temos que mellorar, que debemos ter un discurso adaptado a esas realidades concretas, como o da mocidade precariada das grandes cidades, porque temos propostas e alternativas. Un discurso soberanista fresco, claro, didáctico e distinto, de futuro, chamando á esperanza e contra o derrotismo, incidindo en que, como pobo, podemos mudar as cousas. Non hai neste país ningunha forza política que posúa tal caudal de compromiso, traballo e entrega militante como o do BNG. Ese é o noso orgullo e a noso mellor valor. Porén, aspiramos a ser máis, mellor organizados, máis formados e implantados socialmente. Unha organización máis activa e participativa, que sexa quen de marcar axenda política sexa cal sexa o papel dos medios de comunicación do sistema.
- Cal consideras que, aquí e agora, nestes tempos, debe ser o papel do nacionalismo galego?
- O nacionalismo non se limita á auto-defensa, á dignidade. O nacionalismo é a esperanza para este país, a garantía de que existimos e de que podemos cambiar as cousas colectivamente. O nacionalismo tamén ten que ter claro que hai vida máis alá do ámbito institucional, e así o amosou durante anos: o social, o sindical... son espazos nos que traballar e nos que construír. Por iso é importante esa folla de ruta que vaia máis alá de andar pendentes exclusivamente dos procesos electorais".
A entrevista íntegra, neste Sermos Galiza nº179. Eis tes o enlace á nosa loxa
