Ola Estudio: Cotián e ecléctico

A historia do estudio é a do seu fundador: Óscar López Alba. Arquitecto de Lugo que estudou na Coruña. Aínda mantén esa dupla condición, con estudio nas dúas cidades. No seu Lugo natal ten o primeiro contacto coa arquitectura real, traballando con José Luís Arias Jordán. Este arquitecto é o que lle ensinou a ser un bo profesional. Herdaría algúns proxectos deste ao enfermar: serán os seus primeiros traballos de forma independente. Dirixirá posteriormente a oficina de rehabilitación do concello de Sarria. Desta experiencia aprendeu o valor dos oficios e a traballar co patrimonio construído. Superadas estas etapas fundou o estudio actual. OLA é, por unha banda, as siglas do nome do arquitecto fundador, mais tamén coinciden con: Óscar López e Lucía Fernández Arquitectos. Lucía, tamén arquitecta, incorpórase como socia en 2015 e vai gañando importancia até formar actualmente parte da sinatura do estudio. O seu traballo está orientado a algo tan básico e difícil como ser uns bos profesionais. "Cotiá e cualificado. Para min o que facemos é o normal, o que un arquitecto comprometido debe ofrecer. En ocasións, as respostas teñen que ser extraordinarias, mais no cotián débense facer as cousas ben, sen alardes", asegura Óscar. Por outra banda, a súa obra é difícil de clasificar ou etiquetar. Non buscan crear un determinado estilo nin ter unha pegada recoñecíbel. "A nosa obra é ecléctica, gústanos navegar en distintas augas. Nunca facemos o mesmo. Claro que temos os nosos intereses, gústanos a cor, porque nos gusta quitarlle a solemnidade que ás veces se lle dá á arquitectura". Deste modo, os proxectos responden a cada encargo e situación concreta. Dúas casas do estudio serán tan diferentes como diferentes sexan os clientes que llas encargan. Formas elementais A parcela e as necesidades da familia determinan a forma desta vivenda. O cliente contaba cunha gran parcela totalmente chan nas aforas de Santiago. Non tiña vistas nin nada especial que a condicionase, a prioridade era facer unha vivenda cómoda e asumíbel economicamente. A primeira decisión que tomaron os arquitectos foi desenvolvela nun só andar. Lixeiramente elevada do chan, a casa busca as vistas ao horizonte e separarse da humidade do chan. Construíuse cun sistema tradicional, baseado en muros paralelos de distintas alturas e vigas de madeira apoiadas neles. O uso da madeira en OLA non é por seguir a moda actual da sustentabilidade superficial, neles é unha actitude que vén de lonxe. Procede do labor sobre o patrimonio, ao traballar na rehabilitación de Sarria. Usar madeira nas rehabilitacións era natural en edificios feitos deste material. Nesta vivenda a fachada mostra o sistema construtivo, o que lle confire ese carismático tellado en zigzag. No resto da envolvente úsase madeira ou vidro segundo conveña. Con madeira tápase o lado norte, para protexer do frío e onde interesa a luz, ponse vidro. A pesares dos muros de soporte, o interior ten gran fluidez espacial e luz. A cuberta tamén é a protagonista dunha oficina ao outro lado da raia. A multinacional galega DFG Natural Stone necesitaba ampliar as súas instalacións en Monção cunha nova oficina e "showroom". O novo edificio, dentro dun espazo industrial, debía ser sinxelo e rápido de construír. Ademais, tiña que mostrar as posibilidades do granito da empresa. Deseñaron un edificio moi sinxelo a dúas augas, con tecnoloxía propia dunha edificación industrial, mais intentando crear un lugar agradábel de traballo. Orientouse ao sur, buscando o sol, pero protexéndose ao tempo. Para sombrear a fachada exposta os arquitectos deseñaron unha celosía co granito do lugar. O deseño en zigzag permite penetrar a luminosidade sen que chegue a molestar o sol. O interior é moi luminoso e destaca o uso de aceiro e vidro. Na cara de acceso, outras pezas de pedra fan de filtro co exterior. Así, o edificio convértese nunha mostra en vivo das capacidades do granito da empresa. Ao pouco de entrar en funcionamento a oficina, Ola tivo que deseñar unha ampliación. Dispuxeron unha nova oficina en paralelo á orixinal, tamén con fachada de granito. Este novo volume ten cuberta a unha soa auga e un acabado de granito diferente, para dar mostra de novo da versatilidade do material. Diálogo coa paisaxe As instalacións do Monte do Gozo, en Compostela, están en proceso de actualización e renovación. Existe un plano director de melloras para que sexa a digna porta de entrada a Santiago. Os arquitectos foron os encargados de facer a piscina para o descanso dos peregrinos e, ao tempo, deseñaron a primeira praia da cidade. O lugar proposto era moi singular: a lagoa artificial. O proxecto ademais debía servir como ponte entre as dúas beiras da lagoa. A estratexia consistiu en construír plataformas hexagonais sobre a auga. Estas permitían o paso á vez que creaban recunchos de estancia e lugares para o baño, dun xeito non evidente. A experiencia do baño é única: bañarse nunha piscina que flota na auga, que se desdebuxa dentro da lagoa. Fóra do período de concertos, as gradas servían de zonas de lecer dos bañistas. Debido ás ampliacións recentes da gradaría para aumentar o auditorio, a meirande parte da lagoa foi ocupada por gradas e o proxecto perdeu gran parte do seu encanto e relación coa natureza. No deseño dun edificio privado tamén se pode ter en conta a paisaxe, neste caso urbana. No deseño dunha nova farmacia, OLA preocupouse de facer un remate digno da fileira de casas onde construíron o edificio. Deseñaron un volume con tres fachadas que tapan a medianeira á que se pegan. O farmacéutico pediulle un espazo para traballar con moita luz, posto que ía pasar moitas horas nel. Así, a fachada é practicamente de vidro, entrando a máxima luz posíbel. Os único elementos opacos son a fina estrutura reticular visible ao exterior. O abstracto da fachada achégalle unha imaxe atemporal. No interior apostaron pola pedra e a madeira. De noite, os produtos do interior funcionan como reclamo da farmacia ao proxectarse cara fóra a luz. Así, todo o edificio convértese nun gran escaparate ao pé da estrada. Santuario pagán A Franqueira é un lugar de peregrinación cristiá no concello da Cañiza. O santuario está situado no alto dos montes da Paradanta. Pola Pascua organízase unha romaría que atrae moita xente, coincidindo co comezo da primavera. As imaxes dos santos e santas das parroquias veciñas soben ao alto do monte. Xúntanse ao redor de 60 imaxes das diferentes parroquias. O lugar onde se congregan, como é habitual neste tipo de ritos de probábel procedencia pagá, é nun outeiro. Nese cumio as imaxes dispóñense unhas fronte a outras, en círculo. Ao redor, os romeiros asisten á misa. A comunidade encargou a OLA construír un espazo permanente para a romaría. Nos ritos primitivos sempre están presentes as formas e materias primarias. Os arquitectos construíron os pedestais para as imaxes con grandes bloques de granito, forma sinxela e primitiva de sinalar un lugar na paisaxe. A xeometría é propia dos circos romanos, para que se manteña a disposición tradicional das imaxes unhas fronte doutras. Sepáranse dúas das pedras para permitir a entrada das figuras ao centro do espazo. O altar é outro círculo feito cun pavimento tamén de pedra, onde se dispón o lugar do sacerdote. O conxunto ten unha atmosfera atávica ao tempo que contemporánea. Apto para ritos cristiáns e pagáns.