Müller e Feijoo: obra contextual

Semella que só suceden cousas no eixo atlántico. Sen facer unha análise rigorosa, poderíase dicir que a vida cultural do país transcorre ás beiras da AP-9. É evidente que inflúe que a maioría da poboación viva ao redor deste eixe, mais segue a haber propostas interesantes nas cidades e vilas do interior. Por exemplo, en Ourense hai xente facendo arquitectura de boa calidade, o estudio Müller.Feijoo é unha mostra diso. Estefanía Vázquez Müller e Roi Feijoo abriron o seu despacho en Ourense en 2007. Coñecéronse durante a carreira e ambos os dous traballaron un ano no estudio de Creus e Carrasco. Comezaron como moita xente nova, sen ter un plan moi definido. Gañaron un concurso por aquela data e a esa obra fóronselle solapando outras. Na actualidade atópanse nun momento doce, as súas obras son recoñecidas e contan con proxectos ambiciosos en marcha. Tamén é certo que comezaron a súa andaina profesional co estoupido da burbulla, polo que para eles estes anos foron unha progresión sempre positiva. A súa forma de achegarse aos proxectos está vinculada ao lugar. Cada obra ten un contexto, e é este o que lles dá as chaves para intervir. Deste modo, cada obra é un reto e unha oportunidade para investigar, usando materiais e sistemas diferentes dependendo das necesidades de cada edificio. Este proceso bebe da emoción e da ilusión, mais tamén do risco, posto que require maior esforzo. "Á hora de escoller a cor dámoslle moitas voltas. Facemos moitas probas. Nas últimas vivendas estivemos varios días até chegar ao ton que buscabamos", di Estefanía Vázquez Müller A pesar de que cada proxecto só se entende individualmente, e de que cada obra é diferente, Estefanía e Roi mostran certas teimas recorrentes nas últimas obras. Por unha banda atópase a madeira. Este material faise presente nas súas creacións e estase a converter nun recurso básico nas novas xeracións de arquitectos. Pola outra, temos a cor. Este recurso foi esquecido pola arquitectura moderna, onde se valoraba máis a luminosidade do branco e dos materiais crús. Aínda que agora nos sorprenda, a arquitectura antiga estaba chea de cores, como exemplifica a recente restauración do Pórtico da Gloria: o sobrio mundo románico estaba pintado! Para estes arquitectos a cor axuda a remarcar elementos do edificio e ofrece identidade. Supón unha parte máis a estudar do edificio. Müller recoñece: "Á hora de escoller a cor dámoslle moitas voltas. Facemos moitas probas. Nas últimas vivendas estivemos varios días até chegar ao ton que buscabamos". Investir en formación Antes de comezar a investigar sobre a cor e a madeira, o estudio gañou o concurso para ampliar un centro de formación profesional en Lugo. Tiveron que construír 5.000 metros cadrados en tres fases que se dilataron tres anos. Durante a construción o centro debía funcionar con normalidade. Optaron por traballar con elementos prefabricados de formigón, o que lles permitía "montar" o edificio en pouco tempo e simplificar a construción. Para a zona de obradoiros deseñaron unha cuberta que introducía luz cenital, unha cuberta en dente de serra, un recurso habitual na arquitectura fabril. O edificio ten ese aspecto duro e industrial, con formigón ao exterior, ao tempo que conta con aulas e talleres cheos de luz no interior. Coidar os maiores A preocupación pola luz foi un factor importante no proxecto do centro de día de Leiro. Müller e Feijoo deseñaron un edificio cunha fachada de vidro ao sur, para que a xente maior goce do sol e das vistas ao río Avia, aínda que eran conscientes dos rigores do verán no Ribeiro. É por iso que a fronte conta cunha parte voada para dar sombra e contras de madeira para filtrar o exceso de luz. A parcela foi unha zona de viñas, mesmo quedaban restos dos socalcos. Á hora de integrar o centro na ladeira decidiron rememorar as terrazas existentes. Aínda que o edificio se desenvolve nun só andar, por comodidade das usuarias, a cuberta prégase para facer un lucernario. Desta maneira o elemento vexetal e os muros de pedra recrean os socalcos ao tempo que protexen os nosos maiores. A importancia da vivenda Os centros históricos de moitas cidades están deteriorados e ocupados por xente maior que non se pode encargar deles. É responsabilidade da Administración intervir neses espazos para coidar do patrimonio común. No caso ourensán, Müller e Feijoo desenvolveron dúas actuacións para as institucións públicas de recuperación de vivendas abandonadas. O problema principal que atoparon no casco vello foi conseguir luz natural nas vivendas, posto que as rúas son moi estreitas. No número tres da rúa do Vilar contaban con esta dificultade. Ao non obter suficiente luz da rúa, decidiron abrirse ao patio do quinteiro. Outro tema a resolver foi o estreito da parcela, que os obrigou a facer a vivenda en tres andares. Destaca da intervención o uso da cor en diferentes elementos. O dourado recobre as fiestras e portas, tanto interiores como exteriores, e parte da estrutura do teito. Deste modo as cores volven ás rúas da cidade vella, cousa antes habitual. Ás veces o importante do camiño non é o final, no propio percorrido tamén se pode atopar satisfacción. Pasear baixo un fermoso bosque, sen rumbo, é unha experiencia en si satisfactoria. O seguinte número da rúa do Vilar, o cinco, tamén foi intervido por Estefanía e Roi. Este edificio era máis grande e permitiulles facer dúas vivendas. Unha no primeiro andar e outra en dúplex na planta segunda. Na planta baixa acolle as zonas comúns. Escolleron a cor azul como identitaria do edificio, manifestándose na fachada e na escaleira. Tanto neste caso como no anterior as vivendas contan cun bo illamento térmico, que dota do conforto dunha vivenda moderna, pero dentro dunha zona histórica. Resumo Curiosamente os tres apartados en que se divide o artigo poderían ser un bo resumo deste 2020: a importancia da vivenda, coidar os maiores e investir en formación. Neste ano que rematou recordamos a importancia que ten a vivenda propia na nosa calidade de vida. Sensibilizámonos máis co coidado da xente máis vulnerábel e debemos, como sociedade, investir en formación e investigación como ferramenta de futuro.