Lémbrate de min!

A trama comeza como o típico filme indie norteamericano. Unha moza algo extravagante, tons pasteis, estética vintage, paredes empapeladas e unha voz en off que nos pon en situación. A moza (Jessie Buckley) reflexiona sobre unha idea que se lle meteu nos miolos: está pensando en deixar o seu mozo Jake (Jesse Plemons). Estou pensando en deixalo / I'm Thinking of Ending Things / Estados Unidos de América / 2020 / Dirección e guión: Charlie Kaufman / 134 minutos Levan pouco tempo de namorados, pero unha vez a idea se mete no cerebro ramifica até que as consecuencias son inevitábeis. O problema é que van viaxar para coñecer os pais de Jake e a inercia impídelle deixalo sen máis. A viaxe en coche (de case 20 minutos de reloxo) serve para coñecer a parella. Denotan un estraño comportamento. Algo non cadra. Teñen conversas demasiado sisudas e moi pouca complicidade. A chegada á casa dos pais non é menos estraña. Cando aparecen en escena os proxenitores de Jake (Toni Collette e David Thewlis) a cousa comeza a despegar. Fantástica escena e inmellorábel interpretación que debería pórse en todas as escolas de cinema. Pero despois da cena a pegada de Kaufman comeza a ensinar as orellas... Todo comeza a ser confuso. Os pais semellan máis maiores de repente. A moza séntese atrapada e quere fuxir, pero ao mesmo tempo empeza a coñecer mellor a Jake. A partir de aquí o surrealismo e o onírico aprópianse sen remedio da historia. O despiste do persoal pode ser monumental se non se ten o día... Escenas musicais, ballet, saltos temporais, néboa, un conserxe, unha desaparición, unha misteriosa chamada telefónica. Todo é un soño? Todo é real? É a moza a que soña... ou é Jake? Están vivos... ou nun limbo? Demasiados bandazos... ou unha xenialidade? Kaufman é un excelente guionista, pero en Estou pensando en deixalo non logra despregar un verdadeiro estilo de seu coma director. Ao barullo de xéneros cinematográficos engade unha mestura de estilos que van de David Lynch (Mullholland Drive) a Terry Gilliam (Brazil) pasando por Spike Jonze (Como ser John Malkovich) e, por suposto, Michel Gondry (Eternal Sunshine of a Spottless Mind), co que gañou un Óscar polo guión orixinal. Un filme de pensar non apto para mentes carentes de inquedanzas e si para quen ande á procura de filmes de tramas profundas e complexas que logren abrir comportas mentais que, normalmente, permanecen fechadas.