2es+ Formas esenciais

O primeiro día de clase presentounos un amigo común e aquel foi o comezo da súa amizade. Cos anos acabarían formando un estudio pero ao rematar a carreira colleron vías diferentes. Para uns arquitectos recentemente licenciados como eles, a comezos dos 2000 albiscábase un futuro prometedor. Estábase construíndo moito e disparouse a demanda de arquitectos. Álvaro intentouno pola súa conta, mentres que Alfonso colaborou con estudios diversos. Coa crise, desapareceron os grandes proxectos e as expectativas non eran moi boas. Conscientes das dificultades para sobrevivir como arquitectos independentes, decidiron sumar forzas. Deste xeito, a enerxía dun e doutro sumaban máis que a dos dous por separado, así naceu 2es+. Nos momentos de crise é cando morre o vello e nace o novo, eles lanzáronse á aventura nun momento de incerteza, e semella que lles saíu ben a aposta. Nun momento tan complexo para a arquitectura como 2009, atopar traballo era unha tarefa difícil, polo que calquera escusa era boa para "seducir" futuros clientes. Mesmo situacións inesperadas como unha voda. Álvaro casou ao pouco de arrincar co estudio e para a comida do convite contratou o cociñeiro Pepe Vieira. Ao día seguinte da celebración o noivo espertou con varias chamadas perdidas no teléfono. Resulta que durante toda a noite (aínda que a mañá seguinte non o recordaba) estiveron falando co cociñeiro dun proxecto que mesturaba aloxamentos, natureza e gastronomía, e convencérano de facelo! Así naceu un dos seus primeiros encargos. Ese proxecto estívose a cociñar a lume lento e, máis de 10 anos despois, comezarase a construír. Cada edificio debe transmitir unha idea, clara, mais ás veces esta non é evidente O proxecto para Pepe, como o resto da súa obra, caracterízase por unha busca do esencial. Seguen o lema do alemán Mies van der Rohe: menos é máis. Menos non significa simple, polo contrario, é o proceso de clarificar o complexo. Cada obra é para eles un exercicio de síntese. Usan máis a goma de borrar que o lapis. Cada edificio debe transmitir unha idea, clara, mais ás veces esta non é evidente. Non todo é o que parece. É preciso visitar a súa arquitectura para descubrir os segredos que agocha. Cada obra súa é diferente á anterior, posto que cada cliente é tamén diferente. Exprésano así: "Cada obra nosa pode parecer de arquitectos distintos. Isto é porque cada casa representa o cliente, non o arquitecto. Tratamos de levar o cliente á nosa linguaxe pero sen impornos". Esta práctica desenvolvérona durante os primeiros anos de estudio, nos que tiveron que traballar con clientes moi diferentes. O habitual de arquitectos novos é que as primeiras cousas sexan encargos de familiares ou amigos, no seu caso foi distinto. Montaron a súa oficina na zona vella de Compostela, preto da rúa do Franco. Un local iluminado de noite que chamaba moito a atención. Ao pé da rúa, nunha zona moi transitada, o local fixo de reclamo para que a maioría dos seus primeiros proxectos foran de xente "da rúa". Persoas que chegaban ao estudio con encargos moi variados. Diálogo xeracional Este foi o caso dunha señora de 60 anos que, sen coñecelos, entrou unha mañá no estudio dicindo que acababa de mercar unha casa e quería rehabilitala, para ela e a súa familia. A vivenda atopábase no barrio da Choupana de Santiago, antiga colonia de "casas baratas". Na reforma mantiveron a imaxe ao exterior, como lles exixía o concello, respectando a identidade do barrio, pero abriron novos ocos cara ao patio. Desde este faise a nova entrada, máis abaixo, así gañábase unha planta máis. Na nova casa conviven tres xeracións, con cadanseu espazo: os avós en planta baixa, os netos na primeira e os fillos nese novo baixocuberta gañado. Para fomentar a relación entre todas as xeracións, a casa conta cun gran baleiro central ao que miran todas as estancias. Nesta casa pódense abrir xanelas cara a dentro e cara a fóra. As fiestras permítenlles aos residentes manter un diálogo xeracional de forma literal. Cinco anos despois de rematar a casa da Choupana entrou no estudio unha parella que mercara a casa veciña e quería algo igual, así naceu a Choupana 2.0. Como Álvaro e Alfonso cren firmemente en que cada vivenda debe reflexar os seus donos, non puideron compracelos. A situación era diferente: unha parella nova con fillos e outra forma de vivir. Querían uns dormitorios mínimos e que a vida se fixese nas diferentes zonas de uso común: salón, comedor, sala de xogos e estudios para pais e fillos. Como na primeira, baixaron a altura do patio para gañar media planta. A diferenza da outra vivenda, este xesto quebra a casa en medias plantas. Así, favorecen unha relación fluída entre as diferentes pezas de convivencia. Ao exterior, de novo, mantiveron as fiestras cara á rúa e cara ao patio abriron novos ocos máis grandes para gañar luz. O que ía ser un estudio transformouse en cuarto, posto que medrou a familia durante o proceso. A casa foi recentemente galardoada polo colexio de arquitectos Non todos os clientes "saíron da rúa". Como todos os arquitectos, fixeron tamén casas para amigos. Este foi o caso dun coñecido seu, amante da natureza e do surf, que tiña unha parcela en Porto do Son. O lugar contaba cuns fermosos bancais de pedra e vistas sobre a ría. O cliente quería una casa con materiais tradicionais (pedra e madeira) e tamén buscaba formas convencionais. Algo similar ás casas veciñas, grandes volumes de forte impacto sobre a paisaxe. Os arquitectos convencérono, non sen perigar a súa amizade, de que a casa tiña que pasar desapercibida. Eses fermosos muros e vistas tan só precisaban dunha "tapa" para constituír unha casa. A "tapa" consiste nunha cuberta axardinada que fai que se integre no verde da parcela. Cara a atrás a casa revístese de madeira e o resto tan só é vidro, para desfrutar das vistas. Agora a vivenda non só é desfrutada polo amante do surf. O que ía ser un estudio transformouse en cuarto, posto que medrou a familia durante o proceso. A casa foi recentemente galardoada polo colexio de arquitectos. Nova vida Gozar da natureza era tamén a intención da clienta que mercara unha casa en ruínas nas ribeiras do río Sarela, en Santiago. Non necesitaba moito, tan só un lugar onde illarse do mundo. Buscaba un espazo co mínimo necesario para vivir e sen gastar moito diñeiro. A vivenda orixinal estaba moi deteriorada, polo que tivo que ser reconstruída, pero con madeira. Así, a casa transformouse nunha cabana no bosque. Conta cun interior moi austero, posto que o importante é desfrutar do exterior, da natureza. Outra actuación nunha ruína foi a intervención para a Consellaría de Turismo no concello de Lousame. Tratábase de rehabilitar unhas vivendas pertencentes ao poboado mineiro de San Finx e transformalas en restaurante. Ao visitar o lugar os arquitectos atopáronse cuns muros de pedra e un gran baleiro interior iluminado cos ocos da fachada, ese espazo conmoveunos. A intervención consistiu en manter o gran baleiro cun orzamento moi axustado. Mantiveron os muros como os atoparon e construíron o resto cunha lámina de formigón que se pregaba e facía todos os elementos interiores. Mesmo a barra do bar está feita deste material. No serán, a luz segue entrando polas fiestras e ilumina o baleiro que mantiveron, e que os emocionou a primeira vez que visitaron as vivendas do poboado.