Si ao goberno de coalición, non á presenza nel de Pablo Iglesias. Este é o novo episodio do culebrón político do verán. Nunha entrevista na TVE, Carmen Calvo reiterou o criterio expresado por Pedro Sánchez: si hai disposición a que fagan parte do goberno "membros cualificados" de Podemos. Mais non tan cualificados como o seu secretario xeral, a quen se veta por vez primeira de forma explícita.
E que acontecería se Iglesias aceptase esa exclusión? Formaríase o primeiro bipartito da historia do actual réxime político? Calvo preferiu non contestar directamente esa pergunta. "Cando se puxo na mesa [esa proposta] o señor Iglesias foise facer a consulta ao seu partido", afirmou.
O argumento oferecido por Calvo para rexeitar a presenza de Iglesias no executivo —que nel non poden cohabitar os máximos dirixentes das formacións coligadas— non resiste a análise comparada ou histórica. Alén de que na UE a norma son os gobernos de coalición, existen abondos exemplos de convivio de líderes neses gabinetes compostos. Por exemplo, o de Joschka Fischer como vice-chanceler alemán nun goberno presidido polo socialdemócrata Gerhard Schröder ou o actual caso de Matteo Salvini, xefe da ultradereita italiana, como número dous do executivo. Na Galiza o naquela altura secretario xeral do PSdeG, Emilio Pérez Touriño, e o portavoz nacional do BNG, Anxo Quintana, cogobernaron o país desde 2005 a 2009.
En todo caso, e segundo puido saber Sermos, sectores de Unidas Podemos verían con bos ollos que finalmente Iglesias optase por facilitar a formación do goberno. O problema é a escenificación do xesto, que este non pareza unha imposición de Sánchez, senón un movimento do líder morado para mostrar que é capaz de pór os intereses xerais por riba das súas ambicións persoais.
