“Os medios públicos son imprescindíbeis”. Con esa clareza pronúnciase Francisco González Sarria, decano do Colexio de Xornalistas. “A súa responsabilidade é que exista máis pluralidade e dinamismo no panorama comunicativo. E que defendan a cultura galega e mais a fala”, engade, e reitera: “Son imprescindíbeis”. Agás campañas puntuais de empresas privadas do ramo á procura de reducir competencia ou ampliar mercado, a teoría de González Sarria é sostida pola gran maioría de axentes implicados. Outro asunto é a práctica.
A pasada semana quedaba visto para sentenza o xuízo dunha traballadora contra o director xeral da CRTVG, Alfonso Sánchez Izquierdo, por “vulneración de dereitos fundamentais”. Na comisión parlamentaria de control da compañía, este criticara con dureza, bordeando o menosprezo, a xornalista, quen pedira o amparo do comité de empresa despois de que os seus superiores censuraran en directo parte dunha información radiofónica crítica co PP. Ao fondo do conflito, a parálise no desenvolvemento da lei de 2011.
“Ante as denuncias de traballadores por manipulación, elaboramos un protocolo de amparo. Todo para suplir a ausencia do consello de informativos que recolle a lei”, sinala Raimundo Méndez, de UXT, presidente de quenda do comité intercentros. Refírese a unha das principais reclamacións das traballadoras e traballadores a respecto da norma aprobada e aínda en cirolas: o cumprimento do seu artigo 36, para o que chegaron mesmo a recoller sinaturas entre os empregados.
[Podes ler a reportaxe íntegra no Sermos Galiza 280, á venda na loxa e nos quiosques]
